تلفیق تکاملی گسترش یافته: تحلیلی فلسفی

تلفیق تکاملی گسترش یافته نظریه ای است که برای افزایش قدرت تبیینی نظریه ی تلفیق تکاملی در مقابل پیچیده گی های تکاملی از یک سو و از دیگر سو توان ارایه ی تبیین درباره ی کشفیات جدید در زیست شناسی تکاملی پیشنهاد شده است. این نظریه در دو بخش مطرح شده که در بخش نخست نیاز به بازنگری و ضرورت گسترش در چارچوب های مفهومی حاکم بر این نظریه را داده است. بازنگری چارچوب های مفهومی شامل حذف اصل دگمای مرکزی و تعدیل در صورتبندی نظریه ی ژن محوری می شود. در بخش دوم ضرورت گسترش در دو نوع تفکر غالب در مبانی نظریه ی تلفیق تکاملی مطرح شده است: گسترش تفکر تکامل محور به تفکر تکامل-تکوین محور و پذیرش علیت متقابل بجای علیت یکطرفه. می توان با بررسی مهم ترین پیش فرض ها و ادعاهای این نظریه ی جدید، برخی از استعاره ها، تمثیل ها و تعابیر مهم آن را برای تبیین این نظریه معرفی کرد. این که این نظریه ی جدید تا چه حد می تواند مورد پذیرش قرار گیرد بستگی به آن دارد که بنیان گذاران آن از «قابلیت گسترش پذیری» چه تعریفی در سر داشته و بیشتر آن را در کدام قسمت اجزای نظریه ی تلفیق تکاملی لازم می بینند.