تبیین نقش عوامل موثر بر تعلق مکانی در بافت های شهری، نمونه موردی: بافت های قدیم، میانی، جدید و حاشیه ای شهر سنندج

ایجاد زمینه های دلبستگی به مکان در فضاهای مسکونی وتقویت مولفه های موثر بر آن، ضمن برآوردن نیازهای روزمره افراد میتواند به نیازهای آنها در سطوح بالاتر نیز پاسخگو باشد که این امر با توجه به اهمیت اجتماعی فضاهای مسکونی، به ضرورت توجه به دلبستگی به مکان و شناخت عوامل تقویت کننده آن در این فضاها می افزاید. تحقیق حاضر که با هدف بررسی عوامل موثر بر ارتقای دلبستگی به مکان در سه مقیاس خانه، محله و شهر در میان ساکنین بافت های شهر سنندج انجام شده است، از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری این پژوهش، 321 نفر از ساکنین بافت های چهارگانه سنندج می باشد. جهت بررسی مقایسه ای بین محدوده های پژوهش در سه سطح از آزمون های پس از تجربه به کمک آزمون توکی؛ برای ارزیابی اثرگذاری عوامل کالبدی، اجتماعی و فردی بر دلبستگی به مکان؛ و همچنین دلبستگی به مکان در سه بعد شناختی، عاطفی و رفتاری نیز از مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج بررسی ها نشان می دهد که از میان متغیر های بعد روانشناسی، عناصر عاطفی، شناختی و رفتاری دلبستگی، عوامل کالبدی و اجتماعی و متغیر های مستقل ویژگی های فردی رابطه ی معناداری با متغیر وابسته ی دلبستگی به مکان دارند. بررسی نتایج و مقایسه عوامل دلبستگی در بین چهار محدوده نشان می دهد که محله نایسر با کمترین میزان دلبستگی به محله، از میان ابعاد دلبستگی، بعد عاطفی و ازمیان عوامل دلبستگی، عامل کالبدی نقش موثرتری بر دلبستگی به محله دارد.