اثربخشی تئاتر درمانی بر خودکنترلی، عملکرد اجتماعی انطباقی و وابستگی به بازی های رایانه ای دانش آموزان وابسته به بازی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تیاتر‌درمانی بر خودکنترلی، عملکرد اجتماعی‌‌انطباقی و وابستگی به بازی‌های رایانه‌ای دانش‌آموزان وابسته به بازی است که درقالب مطالعه‌ای نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌‌پس‌آزمون‌‌پیگیری با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری را کلیه دانش‌آموزان مشغول به تحصیل در دوره اول متوسطه شهر اصفهان در سال تحصیلی 99-98 تشکیل دادند که از پرسشنامه وابستگی به بازی‌های رایانه‌ای فرهادی (1396) نمرات بیشتر از 50 کسب کردند. از بین 150 نفر از افراد جامعه، 30 نفر به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و تصادفی در دو گروه 15نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان هر دو گروه پرسشنامه خودکنترلی تانگنی و همکاران (2004)، مقیاس عملکرد اجتماعی‌‌انطباقی پرایس و همکاران (2002) و پرسشنامه وابستگی به بازی‌های رایانه‌ای فرهادی (1396) را تکمیل کردند. جلسات تیاتردرمانی در 8 جلسه 90دقیقه‌ای به‌شیوه گروهی و هفتگی برای گروه آزمایش برگزار شد؛ اما شرکت‌کنندگان گروه کنترل تا پایان مرحله پیگیری، مداخله‌ای دریافت نکردند. پس از اتمام دوره آموزشی و 3 ماه پس از اجرای پس‌آزمون، هر دو گروه دوباره سنجش شدند. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و نرم‌افزار 24 SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد تیاتر‌درمانی میزان خودکنترلی و عملکرد‌ اجتماعی‌‌انطباقی را در دانش‌آموزان افزایش و وابستگی به بازی‌های رایانه‌ای را در این گروه کاهش داده است و نتایج در دوره پیگیری سه‌ماهه نیز از ثبات لازم برخوردار بوده است (05/0>p). نتایج پژوهش حاضر بر اهمیت کاربرد تیاتردرمانی درراستای بهبود خودکنترلی، عملکرد اجتماعی‌‌انطباقی و کاهش علایم وابستگی به بازی دانش‌آموزان تاکید دارد.