اثرات ضدگلیوبلاستومای نانومیسل کورکومین همراه با ارلوتینیب در سلول های گلیوبلاستومای انسانی U87

گلیوبلاستوما (GBM) یکی از مهمترین نیوپلاسم های مغزی است و با مقاومت دارویی بالا همراه است. مکانیسم های مختلف سلولی و مولکولی، از جمله آپوپتوز، آنژیوژنز، اتوفاژی، مسیرهای NF-κB و Wnt، نقش مهمی در پیشرفت GBM ایفا می کنند. ما در این مطالعه، اثر کورکومین و نانومیسل کورکومین همراه با ارلوتینیب را برای سرکوب GBM در شرایط آزمایشگاهی بررسی کردیم. این سرکوب با تاثیر بر مسیرهای سیگنالینگ NF-kB و Wnt، مهار آنژیوژنز و القای اتوفاژی و آپوپتوز انجام می شود. کورکومین و نانومیسل کورکومین (50 میکرومولار) به تنهایی و همراه با ارلوتینیب (50 میکرومولار) در سلولهای گلیوبلاستوما U87 بررسی شد. بیان مسیرهای سیگنالینگ Wnt و NF-kB، آپوپتوز، آنژیوژنز، ژن ها و پروتئین های مرتبط با اتوفاژی توسط qRT-PCR و وسترن بلات بررسی شد. در مقایسه با گروه کنترل، تمام تیمارها از زیستایی سلولهای گلیوبلاستومای U87 کاسته اند. علاوه بر این، پروتئین های مرتبط با آنژیوژنز، به عنوان مثال، Cox-2، VEGF، HIF-1α و bFGF، به طرز چشمگیری کاهش یافته اند. همه تیمارها پروتئین های مرتبط با اتوفاژی و آپوپتوز، یعنی Bax، Beclin 1، کاسپاز 8، Bcl-2، LC3-II و LC3-I را تنظیم کردند. Total NF κB (p65) و phospho NF. κB (p65) با هر تیمار در سطح پروتئین کاهش یافتند. بیان VEGF، cyclin D1، Twist، ZEB و ژن های مرتبط با مسیر Wnt نیز کاهش یافت. به طور کلی، این نتایج نشان داد که کورکومین و نانومیسل کورکومین به تنهایی یا در ترکیب با ارلوتینیب از طریق تنظیم یک سری مکانیسم ها مانند آپوپتوز، اتوفاژی، آنژیوژنز، مسیرهای سیگنالینگ Wnt و NF. κB، اثرات ضد GBM از خود نشان می دهند.