ارتباط فرسودگی شغلی با توانمندی ساختاری در ماماهای شاغل در زایشگاه های شهر اصفهان و حومه در سال 1396

فرسودگی شغلی به عنوان یک مسئله اجتماعی مهم در محیط های کار مطرح است. فرسودگی شغلی ماماها از یک سو تهدیدکننده سلامت این گروه از شاغلین گروه پزشکی است و از سوی دیگر کاهش کیفیت و کمیت خدمات ارایه شده از سوی آنان را به همراه دارد. ازآنجاکه طرح ریزی اقدامات موثر در جهت کاهش این معضل، نیازمند شناسایی عوامل مرتبط با آن هست، این مطالعه باهدف بررسی ارتباط فرسودگی شغلی ماما با توانمندی ساختاری انجام شده است.

این مطالعه توصیفی مقطعی از نوع همبستگی بر روی 282 نفر از مامای شاغل در زایشگاه های بیمارستان های شهر اصفهان و حومه از 15 آذر لغایت 10 اسفند سال 1396 انجام شد. نمونه گیری به روش آسان بود. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد اثربخشی شرایط کاری و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاش استفاده گردید. از آزمون همبستگی جزیی و تحلیل رگرسیون جهت تحلیل آماری استفاده شد.

در این مطالعه نمره کل توانمندی ساختاری با حیطه های فرسودگی هیجانی و موفقیت فردی رابطه معکوس معنی دار داشته است (21/0- r=،001/0p<؛ 16/0- r=، 02/0= p). آنالیز رگرسیون خطی نشان می دهد که ابعاد توانمندی ساختاری به ترتیب پیش بینی کننده 8% و 15% واریانس فرسودگی شغلی در حیطه های فرسودگی هیجانی و موفقیت فردی بوده اند (08/0R2=،15/0 =R2).

توانمندی ساختاری می تواند با کاهش فرسودگی شغلی همراه باشد. ارایه شفاف و کامل اطلاعات سازمانی، تامین حمایت های لازم و منابع کافی و نیز تقویت جایگاه سازمانی ماماها می تواند زمینه توانمندی ساختاری محیط های کاری ماماها و درنتیجه کاهش فرسودگی شغلی آنان را فراهم نماید.