نسبت عدالت و امنیت در فقه سیاسی شیعه و اهل سنت

بر قراری عدالت و تامین امنیت از اساسی ترین وظایف و کارکردهای حکومت در اسلام و نظام سیاسی اسلامی است. . قرآن و سیره ای سیاسی و اجتماعی پیامبراعظم (ص) و امیراامومنین (ع)، الگو و اسوه ی بی بدیل از هم پیوندی عمیق عدالت و امنیت، ارائه می دهد؛ به گونه ی که کاستن از توازن معقول و منطقی بین این دو مفهوم کلیدی (عدالت _ امنیت) و فروکاست از یکی به نفع دیگری، پیامدهای سیاسی اجتماعی غیر قابل جبران به دنبال خواهد داشت. نوشته ی حاضر، بر اساس آموزه های قرآن و روایات معصومین (ع)، بررسی نسبت مندی دو مقوله اساسی عدالت –امنیت ، از منظر فقه حکومتی شیعه و اهل سنت را با هدف آگاهی از نقطه نظرات اندیشمندان دو مذهب و وقوف بر نقاط ضعف و قوت رویکرد ها، مد نظر قرار داده و از روش توصیفی – تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای بهره برده است. از یافته هایی این نوشته که به اختصار می توان گفت : اینست که از منظر فقه حکومتی اهل سنت، نسبت معنا داری بین عدالت و امنیت وجود نداشته و امنیت به طور مطلق مقدم بر عدالت (امنیت محور) می, باشد. و به پیامدهای چنین رویکردی نیز گوشزد شده است. اما در فقه سیاسی شیعه که بر اساس قرآن و روایات اهلبیت (ع) سامان یافته است، توازن معقول و نسبت و پیوند تنگاتنگ میان عدالت و امنیت، (عدالت محور) مورد تاکید بوده و در سیره و سنت حکومتی پیامبر (ص) و امیرالمومنین (ع) متبلور گشت و به شکل جامع و کامل در حکومت جهانی مهدوی (عج) محقق خواهد شد