بررسی قدرت گزینه بزرگنمایی در رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال

 یکی از مشکلات دندان‌پزشکان، تشخیص پوسیدگی پروگزیمال است. رادیوگرافی بایت‌وینگ، مرسوم‌ترین روش برای تشخیص این پوسیدگی است. البته از سیستم دیجیتال نیز می‌توان برای تشخیص این پوسیدگی استفاده نمود. هدف از این مطالعه، بررسی اثر بزرگ‌نمایی تصاویر بایت‌وینگ دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال بوده است.

در این مطالعه‌ی توصیفی، 40 دندان دایمی مولر و پرمولر انسانی انتخاب شدند. بر اساس استاندارد طلایی، حفراتی زیر سطح تماس پروگزیمال ایجاد گردید. دندان‌ها مانت شده و رادیوگرافی بایت‌وینگ دیجیتال گرفته شد و تصاویر در بزرگ‌نمایی‌های 1x، 2x، 3x، 4x و 5x بررسی گردید. در مورد هر یک از دندان‌ها، تشخیص پوسیدگی طبق روش 5 درجه‌ای رتبه‌بندی شدند. داده‌ها توسط آزمون Cochrane تجزیه و تحلیل شد (0/05 > α).

بین حساسیت قطعی و PPV قطعی تشخیص پوسیدگی پروگزیمال در رادیوگرافی دیجیتال در گروه با بزرگ‌نمایی‌های 1، 2 و 3 با گروه دارای بزرگ‌نمای 4 و 5، تفاوت معنی‌دار وجود داشت (0/04 = p value). ولی بین حساسیت احتمالی (0/218 = p value)، NVP قطعی (0/461 = p value) و NVP احتمالی (819/819 = p value)، ویژگی قطعی (0/864 = p value) و ویژگی احتمالی (0/652 = p value) تشخیص پوسیدگی پروگزیمال در بزرگ‌نمایی‌های مورد مطالعه، تفاوت معنی‌دار وجود نداشت.

افزایش بزرگ‌نمایی، می‌تواند باعث افزایش دقت تشخیص پوسیدگی پروگزیمال شود. بزرگ‌نمایی 2 و 3 دارای بالاترین دقت تشخیص هستند ولی با افزایش بیش از حد بزرگ‌نمایی، دقت تشخیص کاهش می‌یابد.