فرسایش آوایی در گفتار گویشوران دوزبانه بلوچی فارسی: شواهدی از الگوهای زمان آغاز واکداری

پژوهش پیش رو که از نوع مورد-شاهد است به بررسی فرسایش آوایی در گویشوران بزرگسال دوزبانه بلوچی- فارسی به لحاظ زمان آغاز واکداری (زآو) همخوان های [p]، [t] و [k] می پردازد. در این راستا، رفتار زبانی 12 آزمودنی در دو گروه شاهد و یک گروه آزمایشی توصیف و تحلیل شد. هر گروه از آزمودنی ها متشکل از چهار شرکت کننده (دو مرد و دو زن) بود. محرک های پژوهش مشتمل بر 40 واژه اسم دو هجایی پربسامد زبان های فارسی و بلوچی بودند. برای سنجش زآو محرک ها از طریق نرم افزار پرات، گویشوران اسامی را تکرار کردند. تحلیل داده ها نشان داد که زآو همخوان های انسدادی بی واک [p]، [t] و [k] در گویشوران زبان فارسی بیشتر از گویشوران بلوچی بود. همچنین، الگوی یکسان میانگین زآو در گروه های متفاوت ارتباط بین زآو همخوان های انسدادی بی واک و جایگاه تولید آنها را تایید کرد. زبان فارسی فرسایش آوایی زبان بلوچی را در گویشوران دوزبانه بلوچی- فارسی که مهارت پیشرفته ای در زبان فارسی داشتند رقم می زد؛ زآو همخوان های بلوچی را به سوی زآو همخوان های فارسی سوق داده و در آنها همگرایی ایجاد می کرد. افزون بر این، زبان بلوچی نیز با کاهش زآو همخوان های زبان فارسی و با فرسایش آوایی در آن تداخل ایجاد می کرد.