مقایسه دو روش پایش بقایای آنتی بیوتیک در لاشه جوجه های گوشتی

این تحقیق به منظور مقایسه ی حساسیت روش های پلیت هفت گانه و کیت تجاری در تشخیص آنتی بیوتیک ها در شرایط آزمایشگاهی و لاشه ی طیور انجام شد.  در مرحله ی اول غلظت های مختلف پنج آنتی بیوتیک پرکاربرد در پرورش طیور، تهیه و حساسیت هر دو روش در تشخیص آن ها مورد بررسی قرار گرفت.  در مرحله ی بعد، جوجه های گوشتی 20روزه پس از طی دوره ی تطبیق پذیری و تغذیه با جیره ی پایه ی فاقد آنتی بیوتیک، به 5 گروه تقسیم و تحت تجویز دوزهای درمانی آنتی بیوتیک های اکسی تتراسایکلین، انروفلوکساسین، فلورفنیکل و فسفومایسین از طریق آب آشامیدنی قرار گرفتند و یک گروه نیز به عنوان کنترل در نظر گرفته شد.  روز قطع آنتی بیوتیک (روز صفر) و روز های 1، 2، 3، 4، 5 و 6 پس از آن، از هر گروه، 3 جوجه ذبح شدند و از عضله ران، کبد و کلیه نمونه برداری شد و وجود باقی مانده ی آنتی بیوتیکی در آن ها با دو روش ذکر شده مورد ارزیابی قرار گرفت.  نتایج نشان داد که حساسیت کیت تجاری در تشخیص بقایای آنتی بیوتیک های مورد بررسی در شرایط آزمایشگاهی بیشتر از لاشه طیور است.  در روش پلیت هفت گانه، قابلیت تشخیص باقیمانده ها در کبد و کلیه بیشتر بود.  کیت تجاری تنها تا 24 ساعت پس از قطع دارو قادر به تشخیص بود و پس از آن تقریبا همه ی نمونه ها را منفی تشخیص داد.  پلیت هفت گانه تا سه روز پس از قطع دارو اکثر نمونه ها را مثبت تشخیص داد.  این تحقیق نشان داد که کارآیی روش پلیت هفت گانه بیش از کیت تجاری می باشد و به منظور افزایش کارایی در لاشه مرغ، ، پیشنهاد می شود این روش بر روی کبد و کلیه چهار لاشه از هر گله انجام شود (جمعا 8 نمونه) و در صورت مثبت شدن حداقل چهار نمونه، گله از نظر بقایای آنتی بیوتیک مثبت در نظر گرفته شده و به منظور تایید نمونه ها، از روش HPLC استفاده گردد.