بازیگران ‎مهم محیطی، ژنتیکی و فراژنتیکی در بیماری مالتیپل اسکلروزیز

مالتیپل اسکلروزیس (ام . اس) یک بیماری خود ایمنی در سامانه عصبی مرکزی است که سامانه ایمنی سلول‎های طبیعی بدن را تخریب می‎کند و منجر به عملکرد غیر نرمال پیشرونده عصبی می‎شود .اصطلاح ام . اس به پلاک‎هایی که در ماده‎ی سفید مغز و طناب نخاعی بیماران ام . اس دیده می‎شود، اطلاق می‎گردد. تخریب سلول‎های عصبی مغز می‎‎تواند باعث ظهور علایم بسیاری در بیماران ام . اس شامل خستگی، تاری دید در یک چشم، بی حسی یا مور مور شدن بخشی از بدن، ضعف قسمتی از بدن و از دست رفتن هماهنگی بدن شود. به غیر از مستعد بودن فرد از نظر ژنتیکی برای ابتلا به بیماری ام . اس، پژوهشگران معتقدند که برای ظهور بیماری ام . اس حداقل یک یا چند عامل محیطی لازم می‎باشد. شیوع بیماری در نقاط مختلف جهان متفاوت بوده و در برخی از مناطق اروپای غربی و شمال آمریکا، بروز و شیوع بیش از سایر نقاط جهان می‎باشد. سلول های تنظیمی T نقش مهمی در ممانعت از بیماری های خود ایمنی دارند. بنابر این، کاهش تعداد یا عملکرد این سلول ها می تواند در بروز خود ایمنی ها موثر باشد؛ به طوری که نقص این سلول ها در بسیاری از بیماری های خود ایمنی گزارش شده است. به کار بردن سامانه‎‎‎های زیستی برای درک بیماری‎های عصب شناسی با در نظر گرفتن زمان به عنوان یک فاکتور کلیدی برای پژوهش سیر تکاملی بیماری‎زایی این بیماری‎ها، از ارزش بالایی برخوردار است. این امید وجود دارد که با پژوهش و بررسی گسترده‎تر، درک بهتری نسبت به سازوکارهای موجود در بیماری ام. اس فراهم شود که راهکارهایی را در راستای بهبود این بیماری یا کاهش علایم آن فراهم کند.