برنامه ریزی راهبردی زندگی شبانه در مراکز شهری (مطالعه موردی: منطقه12 کلانشهر تهران)

جلوگیری از زوال و پژمردگی مناطق مرکزی شهرها یکی از مهمترین چالش های مدیریت شهری مطرح است. در سال های اخیر زندگی شبانه شهری، به عنوان یکی از مهمترین راهبردهای تداوم حیات، در مناطق مرکزی شهرها در کشورهای پیشگام، مورد استفاده قرار گرفته است. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر تکنیک دلفی، اسنادی و میدانی، با هدف تعیین راهبردهای مناسب برای تداوم حیات شبانه در منطقه 12 کلانشهر تهران به ارزیابی پرداخته است. اعضای هییت دلفی شامل 15 نفر از متخصصین با سابقه پژوهشی و اجرایی (پرسنل شهر داری منطقه 12) و همچنین کارشناسان آشنا با منطقه از طریق روش گلوله برفی انتخاب شده اند. پس از شناخت وضعیت شاخص های زندگی شبانه شهری، به ارایه راهبردهای مناسب پرداخته است. ابتدا اطلاعات به دست آمده با استفاده از مدل تحلیل سلسله مراتبی (AHP) طبقه بندی و مشخص شد که شاخص اختلاط کاربری با امتیاز235/0، شاخص فضاهای عمومی و گردشگری با امتیاز 198/0، شاخص خدمات و امکانات با امتیاز 178/0، شاخص حمل و نقل با امتیاز 157/0، شاخص نورپردازی با امتیاز 093/0، شاخص امنیت با امتیاز 081/0 و شاخص سیما و منظر با امتیاز 057/ به ترتیب بالاترین تا پایین ترین میزان را از نظر مطلوبیت، برای زندگی شبانه شهری کسب کردند. سپس در فرآیند برنامه ریزی راهبردی (SWOT)، برای امتیازبندی ماتریس عوامل داخلی و خارجی از نظر متخصصین بهره گرفته شد. در انتها مشخص شد موقعیت استراتژیک زندگی شبانه در منطقه 12، موقعیت بازنگری یا انطباقی(WO) است. بنابراین استراتژی های متناسب با این موقعیت با استفاده از ماتریس برنامه ریزی کمی(QSPM)، از نظر میزان جذابیت اولویت بندی شدند.