اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار به شیوه «محکم مرا در آغوش بگیر» بر سبک های دلبستگی، سازگاری زناشویی و صمیمیت جنسی زوجین

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی زوج‌درمانی هیجان‌مدار به شیوه «محکم مرا در آغوش بگیر» بر سبک‌های دلبستگی، سازگاری زناشویی و صمیمیت جنسی زوجین در پنج سال اول زندگی زناشویی بود. طرح پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از منظر روش‌شناسی نیمه‌آزمایشی در قالب پیش‌آزمون-پس‌آزمون-پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش شامل زوجین شهر تهران در سال 1399 بود. 35 زوج به روش نمونه‌گیری دردسترس برای شرکت در پژوهش اعلام آمادگی کردند که به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. زوجین به مدت چهار جلسه چهارساعته در چهار هفته متوالی آموزش دیدند. ابزار سنجش پرسشنامه تجدیدنظرشده سبک دلبستگی کولینز و رید (RAAS)، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپینر (DAS) و پرسشنامه استاندارد صمیمیت جنسی بطلانی و همکاران (SSIQ) بود. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل آمیخته و نرم‌افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. در پژوهش حاضر، اثر تعاملی گروه-زمان بر سبک دلبستگی ایمن (001/0=P ،87/10=F)، سبک دلبستگی دوسوگرا (011/0=P ،80/5=F)، رضایت دونفری (002/0=P ،06/8=F)، همبستگی دونفری (001/0=P ،92/7=F) و صمیمیت جنسی (014/0=P ،47/4=F) معنادار بود. نتایج نشان داد زوج‌درمانی هیجان‌مدار به شیوه «محکم مرا در آغوش بگیر» سبک‌های دلبستگی ایمن و دوسوگرا/اضطرابی و صمیمیت جنسی را در زوجین بهبود می‌بخشد.