تاثیر اختلالات ژنتیکی کنشگران سیاسی بر استقرار صلح بین المللی (مطالعه موردی: اختلال در عملکرد ژن مونوآمین اکسیداز آ MAOA)

مطالعات پیرامون استقرار صلح بین‌المللی تاکنون به صورت گسترده‌ای یا به تمرکز افراطی بر نقش دولت و نهادهای سیاسی اشتغال داشته یا اگر هم به نقش فرد انسانی معطوف شده، به عوامل محیطی موثر بر کنشگری انسان تمرکز کرده‌اند. حال آنکه هر کنش از کنش‌های انسانی، تحت تاثیر زمینه‌های ژنتیک اثرگذار بر شخصیت او نیز قرار دارد. این پژوهش در وضعیت فقدان شدید پژوهش‌های میان رشته‌ای در روابط بین‌الملل و علوم‌سیاسی، به طرح این پرسش می‌پردازد که «وجود اختلالات ژنتیک از جمله اختلال در عملکرد ژن مونوآمین اکسیداز آ (MAOA) در طبیعت ژنتیک کنشگران سیاسی، چه تاثیری بر صلح بین‌المللی خواهد داشت؟»

در این پژوهش از روش تجزیه و تحلیل کیفی محتوای منابع کتابخانه‌ای، با استفاده از مدل همبستگی ژن محیط (rGE) اسکار و مک‌کارتنی (1983 م.) استفاده شد.

با توجه به اینکه تنظیم مونوآمین اکسیدازها، در حفظ حالت‌های روحی مهم است، کمبود آن منجر به بروز مجموعه گسترده‌ای از رفتارهای خشونت‌زا و ضد اجتماعی می‌شود. چنانچه اختلال در عملکرد ژن کدکننده مونوآمین اکسیدازها منجر به کم‌بیانی آن شود، رفتار فرد را با مقادیری از خشونت‌زایی و خشونت‌طلبی همراه می‌سازد.

کلیه اصول اخلاقی پژوهش، از جمله امانتداری، صداقت و اصالت متن در فرایند نگارش این مقاله رعایت شده است.

چنانچه در طبیعت ژنتیک هر یک از مقامات و رهبران سیاسی، اختلال کم‌بیانی ژن مونوآمین اکسیداز آ (MAOA) وجود داشته باشد، از طریق خشونت‌آمیزساختن کنش‌های آنان، منجر به فراخوانی چنین خشونتی از سوی دیگر همتایان آن‌ها و نیز میل به یافتن یا ساختن جمع‌ها یا ساختارهای خشن برای تعامل و ایتلاف خشونت‌آمیز خواهد شد و بدین‌ترتیب استقرار صلح بین‌المللی را با ناکامی مواجه می‌سازد.