مسئولیت مدنی متصدیان حمل هوایی در قبال سرایت ویروس های واگیردار به مسافران (با تکیه بر وضعیت پاندمی ویروس کووید 19)

اگرچه دستاوردهای حمل و نقل هوایی در تامین رفاه بشر، رشد اقتصاد جهانی و افزایش همبستگی اجتماعی بر کسی پوشیده نیست، سرعت بالای هواپیما سبب شده تا این وسیله حمل و نقل به عنوان عامل اصلی انتقال ویروس ها و بیماری های واگیردار از یک کشور به کشور دیگر شناخته شود. گسترش هولناک ویروس کرونا (کووید 19) از طریق هواپیما از کشور چین به دیگر کشورهای جهان و ایفای نقش مخرب برخی شرکت های هواپیمایی در ادامه پروازهای خود با وجود آگاهی از شرایط بحرانی همه گیری این ویروس، مجددا بحث مسیولیت شرکت های هواپیمایی را در این باره برجسته ساخته است. صرف نظر از مسیولیت اجتماعی شرکت های هواپیمایی در گسترش جهانی ویروس ها، مسیولیت مدنی این شرکت ها در اثر انتقال ویروس از یک مسافر یا خدمه پرواز به مسافر دیگر در هواپیما بیش ازپیش محل نزاع قرار گرفته است. پرسش اساسی این است که تحت چه شرایطی می توان متصدیان حمل هوایی را بابت سرایت این ویروس به یک مسافر مسیول دانست. تحلیل جامع این موضوع، افزون بر بررسی تعهدات شرکت های هواپیمایی در رعایت الزامات بهداشتی مرتبط با ویروس ها و حتی مسیولیت این شرکت ها در اجرای این الزامات که گاه به لغو پرواز یا ممانعت از سفر منجر می شود، با توجه به حکم مقرر در ماده 17 کنوانسیون ورشو 1929 و نیز کنوانسیون مونترال 1999 که متصدی حمل را تنها «در صورت بروز حادثه حین حمل هوایی» مسیول قلمداد کرده است، مستلزم بازخوانی مفهوم «حادثه» در حین حمل هوایی می باشد.