سیاست جنایی ایران در زمینه مبارزه با تغییر غیر مجاز کاربری اراضی زراعی با تکیه بر آموزه‏ های اخلاقی حقوقی و عدالت بین نسلی

با پیشی‌گرفتن مداخلات انسان از توان بازسازی طبیعی، اثرات نامطلوب آن نمایان شد. شواهد این اثرات مخرب به نحوی است که هر کس با مقایسه محیط فعلی با گذشته به خوبی آن را درک می‌کند. افزایش تغییر کاربری و تصرف غیر قانونی زمین‌های دولتی و عمومی در چند دهه اخیر در ایران، علیرغم وجود قوانین و مقررات در این زمینه و فعالیت سازمان‌های اجرایی و قضایی مختلف برای مقابله با این پدیده، یکی از معضلات اساسی کشور ما است.

این تحقیق از نوع نظری است، ‌روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی می‌باشد و جمع‏آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‏ ای و ضمن مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.

در پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

نحوه تشخیص ماهیت و نوع اراضی در منظومه سیاست جنایی ایران از انسجام کافی برخوردار نبوده و تعریف مشخصی برای متولیان و حتی شرایط مجریان آن در قوانین بیان نشده است که این خود موجب ضعف شدید آرای تشخیصی و به تبع آن موجب نقض راحت آن‌ها در مراجع قضایی می‌گردد.

 قانونگذار ایرانی به علل وقوع جرم تغییر غیرمجاز کاربری اراضی توجه بایسته نداشته است. این موضوع موجب شده است که زمین‌های زراعی که به عنوان حاصلخیزترین زمین‌ها شناخته می‌شوند، نتوانند با حفظ اصول عدالت بین نسلی برای نسل‌های آینده به ارمغان مانده و این شرایط زمینه نقض حق طبیعی آیندگان را فراهم ‌آورده است.