مدلسازی مطلوبیت زیستگاه ماهی گوازیم دم رشته ای (Nemipterus japonicus) با استفاده از روش حداکثر آنتروپی (MaxEnt) در دریای مکران

مدل حداکثر آنتروپی یک الگوریتم یادگیری ماشینی با قابلیت بالا است که برای بررسی حضور گونه ها و  پیش بینی توزیع احتمالی یک گونه هدف با توجه به حداکثر آنتروپی آن در شرایط مختلف و نیز تعیین مطلوبیت زیستگاه استفاده می شود. در مطالعه حاضر مدلسازی مطلوبیت زیستگاه برای ماهی گوازیم دم رشته ای (Nemipterus japonicus) در منطقه مکران با استفاده از مدل حداکثر آنتروپی (MaxEnt) انجام شد. بدین منظور از داده های صید ماهی گوازیم دم رشته ای در دوره زمانی سال های1394 تا 1398 ثبت شده توسط مرکز تحقیقات شیلاتی آبهای دور چابهار در پنج منطقه، به منظور یافتن نقاط حضور استفاده شد. بر اساس نتایج بدست آمده از مدل، متغیرهای دمای سطح دریا در شب و روز و غلظت کلروفیل a به عنوان مهمترین پارامترها در شناسایی مناطق مطلوب از جمله منطقه خلیج گواتر شناخته شدند. همچنین شاخص سطح زیر منحنی (AUC) معادل 998/0 بدست آمد که نشان دهنده دقت و کارایی بالای مدل در شناسایی مطلوب ترین مناطق پراکنش است. .از  نتایج بدست آمده می توان در جهت ارزیابی موثر استراتژی های حفاظت به منظور برداشت پایدار ذخایر ماهی گوازیم دم رشته ای استفاده کرد.