بررسی گرایش سرمایه گذاران به هوشمندسازی ساختمان بر اساس مدل (TAM) (مطالعه موردی: مناطق ساحلی استان مازندران)

در دهه های اخیر هم زمان با رشد فناوری و ورود آن به صنعت ساختمان، هوشمندسازی ساختمان ها در کشورهای توسعه یافته، افزایش پیداکرده است؛ اما در ایران، با وجود هدف گذاری در برنامه های توسعه کشور، متاسفانه سرمایه گذاران رغبت چندانی برای فعالیت در این حوزه از خود نشان نداده اند. تحقیق حاضر با هدف تعیین عوامل موثر در گرایش سرمایه گذاران به ساخت وساز مبتنی بر فناوری، به بررسی رابطه بین پذیرش فناوری و میزان سرمایه گذاری در صنعت ساختمان های هوشمند می پردازد. این تحقیق که بر پایه مدل پذیرش فناوری (TAM) شکل گرفته است؛ از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش انجام توصیفی - همبستگی است. جامعه آماری آن را فعالان حوزه صنعت ساختمان در مناطق ساحلی استان مازندران تشکیل می دهند. گردآوری داده ها با روش کتابخانه ای و ابزار پرسش نامه انجام پذیرفته است. پرسش نامه ها بعد از تایید روایی و پایایی، در میان 160 نفر از اعضای جامعه آماری به روش تصادفی خوشه ای توزیع و جمع آوری گردیده است. داده های حاصل از پرسش نامه ها، با استفاده از آزمون پارامتریک همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS25 و AMOS تجزیه وتحلیل شده است. یافته های حاصل از مطالعات میدانی همسو با یافته های استنباطی بوده و موید وجود رابطه معنادار بین متغیر «اعتماد» و متغیرهای «درک از سودمندی»، «درک از سهولت» و «نگرش» در مدل تحقیق، تایید می نماید با عنایت به عدم اعتماد پاسخگویان به فناوری ساختمان های هوشمند نگرش چندان مثبتی در میان جامعه آماری نسبت به فناوری وجود ندارد. همین امر موجب عدم استقبال آن ها از این فناوری در صنعت ساخت وساز شده است؛ به طوری که هوشمندسازی ساختمان سهم بسیار اندکی از ساخت وساز را در مناطق ساحلی مازندران به خود اختصاص داده است که این امر می تواند ناشی از کمبود دانش و آگاهی نسبت به مزایای فناوری هوشمندسازی ساختمان و عدم اطلاع رسانی صحیح باشد.