ارزیابی هضم مشترک و پیش تیمار بر تخریب پذیری زیستی سوبسترای لیگنوسلولزی و تولید متان در راکتورهای مزوفیلیک ناپیوسته

مطالعه حاضر با هدف بررسی هضم مشترک و اثرات شرایط پیش تیمار قلیایی بر تخریب پذیری سوبسترا و تولید متان از پسماندهای شهری و لجن فاضلاب به صورت پایلوت و با رویکرد تجربی در راکتورهای ناپیوسته و با زمان ماند 30 روز انجام شد. برای این منظور، بخش آلی پسماندهای شهری و لجن فاضلاب با 5 نسبت اختلاط مواد اولیه برای ارزیابی تولید بیوگاز و متان و با شرایط دمایی مزوفیلیک (C° 37) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که افزایش لجن فاضلاب (تا 40 درصد وزنی مواد اولیه) در سوبسترا منجر به افزایش عملکرد متان شد، در حالی که زمان ماند طولانی تر با افزایش درصد پسماند شهری به دست آمد. بنابراین، نسبت پسماندهای شهری (60 درصد) و لجن فاضلاب (40 درصد) (60:40) به عنوان نسبت ترجیحی برای تولید بیوگاز بهینه تعیین شد. بر اساس نسبت ترجیحی، اثر غلظت های مختلف پیش تیمار قلیایی (2، 6 و 10 درصد NaOH) برای دوره های زمانی مختلف (1/5، 3 و 6 ساعت) بر تخریب پذیری زیستی پسماندها شهری، تولید بیوگاز و متان ارزیابی شد. نتایج نشان داد که بهترین بهبود با تیمار در غلظت 6 درصد NaOH و به مدت 3 ساعت بود که منجر به بهبود 26/4درصدی در تولید متان شد. سایر تیمار ها نیز موثر بودند، که در آن تیمار 6 درصد NaOH  به مدت 1/5 ساعت منجر به بهبود 14/3درصدی عملکرد متان در مقایسه با نمونه شاهد شد. بنابراین، پیش تیمار قلیایی به طور قابل توجهی باعث بهبود تجزیه پسماند آلی شده و در نتیجه تولید متان افزایش می یابد.