جهت گیری هویت در عراق (پس از صدام)؛ تقابل یا تعامل

رقابت هویتی سربرآورده در عراق پساصدام و نبود دولتی فراگیر برای ساماندهی این رقابت ها، زمینه ساز بحران تقابل هویتی در کشور عراق شده است. این بحران باعث افزایش واگرایی اجتماعی شده و مانعی در برابر شکل گیری هویت ملی و جمعی به عنوان پیش شرط تشکیل دولت ملی و سامان سیاسی عمل نموده است. رویدادهای عراق پساصدام از جمله ظهور داعش، مساله استقلال کردها، چنددستگی در میان گروه های سیاسی و مذهبی و... تقابل سیاست های هویتی را نشان می دهد. راه برون رفت عراق از معضل تقابل هویتی، توسل به تعامل هویتی و استقرار یک دولت فراگیر و نیرومند است که بتواند اعتماد و همکاری همه گروه های قومی و مذهبی (کرد، عرب، شیعه و سنی) را به دست آورد. این مقاله به روش توصیفی -تحلیلی با تبیین روند متفاوت هویت های مختلف در عراق و بررسی بحران های هویتی که مانع از پیدایش دولتی کارآمد و ملتی منسجم در این کشور شده، به دنبال پاسخ به این سوال است که آیا سمت گیری هویت-های مختلف در عراق در تقابل هویتی هست و یا در تعامل هویتی؟ نتایج مطالعات نشان می دهد رابطه ای دوسویه و معکوس بین این دو برقرار است. بدین مفهوم که روند ناقص تعامل هویتی، بحران های متعددی را ایجاد کرده که به تداوم تقابل بین گروه های قومی و مذهبی منجر شده و این روند معیوب نهایتا به تشدید و گسترش منازعات ملی و منطقه ای منجر شده است. در این مقاله روش جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای بوده و از نظریه سازه انگاری استفاده شده است.