اثر محافظتی اسپیرولینا و فایکوسیانین بر بافت بیضه و پارامترهای مایع سیمن در موش های صحرایی بالغ تحت تیمار با پراکسیدهیدروژن

یکی از دلایل مهم ایجاد کننده  ناباروری استرس اکسیداتیو است. پراکسیدهیدروژن به دلیل داشتن رادیکال آزاد تاثیر نامطلوبی بر دستگاه تولیدمثلی مردانه دارد. از آن جاکه اسپیرولینا و فایکوسیانین دارای خاصیت آنتی اکسیدانی هستند، می توانند استرس اکسیداتیو را تعدیل نمایند.

مواد و روش ها:

 در این مطالعه تجربی 36 سر موش صحرایی نر بالغ به صورت تصادفی به شش گروه شامل گروه آب و غذای معمولی، گروه محلول mg/kg300 فایکوسیانین، گروهmg/kg  500 اسپیرولینا، گروه محلول 0/5 درصد پراکسید هیدروژن، گروه پراکسیدهیدروژن در آب آشامیدنی (0/5درصد) و mg/kg300 فایکوسیانین، گروه پراکسید هیدروژن در آب آشامیدنی (0/5درصد) و mg/kg 500 اسپیرولینا تقسیم شدند. توزین و تشریح بیضه ها جهت مطالعه بافت شناسی و ارزیابی اسپرم انجام شد.

یافته ها: 

تجویز پراکسید هیدروژن دارای اثرات منفی بر بافت بیضه بود به طوری که منجر به کاهش معنی دار (0/05<p) تعداد اسپرم ها، تحرک و مورفولوژی طبیعی اسپرم ها نسبت به گروه کنترل (Cnt) شده و مرگ و میر اسپرم ها را افزایش داد. از طرف دیگر، فایکوسیانین و جلبک اسپیرولینا سبب بهبود عملکرد بافت بیضه شدند به طوری که بهبود وضعیت تحرک اسپرم، مورفولوژی طبیعی و کاهش مرگ و میر اسپرم نسبت به تیمار پراکسید هیدروژن مشاهده شد. در همه پارامترها اثر محافظتی فایکوسیانین روی بافت بیضه بهتر از جلبک اسپیرولینا بود به طوری که در تیمار فیکوسیانین+پراکسید هیدروژن، تعداد اسپرم و تعداد سلول های بیضه فاقد اختلاف معنی دار با گروه کنترل بوده است (0/05<p).

فایکوسیانین و جلبک اسپیرولینا با بهبود بعضی فاکتورها در ساختار بیضه و پارامترهای مایع سیمن اثرات مخرب پراکسید هیدروژن بر دستگاه تولید مثل موش صحرایی را کاهش می دهند.