بررسی داستان آفرینش حضرت آدم و حوا در متون منظوم فارسی (با تاکید بر سده های دهم تا سیزدهم)

داستان آفرینش حضرت آدم و حوا از موضوعات مهم کتاب مقدس مسلمانان - قرآن - و اشعار بسیاری از شاعران پارسی‌گو میباشد. قرون دهم تا سیزدهم یکی از ادوار شعر فارسی است که در آن توجه و اقبال بسیار زیادی به موضوع داستان حضرت آدم و حوا شده است. هدف اصلی این جستار بررسی نکات و ظرایف مطرح‌شده در این زمینه در قرون دهم تا سیزدهم در شعر فارسی است.

پژوهش پیش ‌رو به شیوه توصیفی تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و روش سندکاوی انجام شده است. محدوده پژوهش شعر شاعران فارسیگو از قرن دهم تا سیزدهم میباشد.

توجه به داستان آفرینش آدم و حوا در شعر برخی شاعران از جمله صفی علیشاه، فیض کاشانی و صایب تبریزی بسیار بیشتر از سایر شاعران نامدار قرن دهم تا سیزدهم هجری است.

شاعران دوره یادشده، تصاویر بسیار متنوعی از داستان آفرینش آدم و حوا مانند نافرمانی و سجده نکردن ابلیس، خلقت آدم از گل خشک، خوردن میوه ممنوعه، و داستان مار و طاووس در بهشت را دستمایه مضمون‌آفرینی خویش و هنرمندیهای شاعرانه قرار داده اند.