نسبت علم و دین در ایران پساانقلاب «داوری جامعه شناختی روایت ها»

ایران معاصر خاصه پس از انقلاب اسلامی با مسیله نسبت بین علم و دین روبه رو است. علم دینی و دین علمی علی رغم محتوای متفاوت فرم یکسانی دارند. روایت «علم و دین» روایت سوم است که فرم متفاوتی دارد و آگاهانه می کوشد علم یا دین را زایده نکند، اما این روایت نیز به دلیل طبیعی کردن امر فرهنگی همچنان ایدیولوژیک باقی مانده است. با بهره گیری از روش تحلیل روایت، متن سه نماینده این شکل بندی ها در ایران پساانقلاب خوانده می شود. هدف از این متن خوانی روشمند، برملاکردن خصلت های ایدیولوژیک در این روایت ها است. داوری در باب اعتبار این روایت ها از این حیث دارای ضرورت است که روایت های بیشتر ایدیولوژیک از روایت های کمتر ایدیولوژیک تمیز داده شوند. نتیجه ای که از این مقاله حاصل می آید تلاشی جامعه شناختی در جهت ایدیولوژی زدایی از نسبت بین علم و دین است. دو اصل به مثابه معیار داوری بدین شکل به وجود می آید که علم و دین زایده شدنی نیستند و درعین حال طبیعی شدنی هم نیستند.