امکان‏ سنجی توافقی‏ سازی حضانت از منظر فقه و نظام حقوقی ایران

ملاک دادگاه برای سپردن فرزند به یکی از والدین داشتن تمکن مالی و تعهد تامین منافع فرزند است پس والدین در طلاق توافقی می‏توانند در مورد برعهده گرفتن مسیولیت‏های فرزند خود توافق کنند و حضانت دایمی فرزند را به یکی از والدین بسپارند. گاه زن با بخشیدن مهریه خود حضانت دایم فرزند را بر عهده می‏گیرد و گاه ناتوانی مالی پدر موجب این حضانت می شود. اگر پدر یا مادر حضانت دایمی را بر عهده گیرند اما نتوانند به هر دلیلی حقوق فرزند خود را رعایت کنند، والد دیگر می‏تواند در مورد حقوق فرزندش به دادگاه شکایت کند و با ارایه مدارک قانونی تقاضای حضانت فرزند خود کند. سن حضانت برای دختر 9 سال و برای پسر 15 سال است و بعد از این سن کودک، خود می‏تواند تعین کند که می خواهد با پدر خود زندگی کند یا مادر. در واقع کودکان در این سن از حضانت خارج می‏شوند. در توافق بر حضانت فرضیه بر بعد از سن 7 سالگی تعلق می‏گیرد و اگر این فرضیه پذیرفته نشود، عملا فایده توافق بر حضانت از بین می‏رود چه اینکه تا سن ذکر شده، حکم قانون مترتب است و توافق بر حکم قانون فایده ای در بر ندارد. همچنین در لقاح مصنوعی، توافق بر حضانت تنها در فرضی است که اسپرم از از بیگانه نباشد و الا در اسپرم بیگانه اگر در رحم زن باشد، توافق بر حضانت طفل طبیعی دیگری معنی ندارد و در تلقیح آزمایشگاهی و مصنوعی، توافق بر حضانت زمانی است که اسپرم بیگانه، هویتش فرد بیگانه مشخص نباشد و فرض اولیه حضانت برای زن است و در صورت توافق حضانت بدون تصریح مدت، ظهور در دایمی بودن دارد.