اثر تمرین استقامتی و بره موم در برابر استرس اکسایشی و سلولی میوکارد و بیان ژن های HSP72 و NF-kB در موش های صحرایی اورکتومی دیابتی شده با استروپتوزتوسین

باتوجه به نقش رژیم غذایی مناسب و استفاده از آنتی اکسیدان های طبیعی در کنار فعالیت ورزشی، توجه محققین برای بهره گیری بیشتر از اثرات تمرین برای بهبود متابولیسم سلولی جلب شده است. علی رغم نقش مطلوب تمرینات ورزشی و استفاده از آنتی اکسیدان ها بر سلامت قلب، اثر همزمان تمرینات ورزشی و مصرف بره موم (تهیه شده توسط زنبور عسل)، هنوز شناخته نشده است. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین استقامتی و بره موم در برابر استرس اکسایشی و سلولی میوکارد و بیان ژن های HSP72 و NF-kB در موش های صحرایی اورکتومی دیابتی شده با استروپتوزتوسین انجام شد.

این مطالعه تجربی روی 36 سر موش صحرایی ماده نژاد اسپراگو-داولی با سن 12 تا 16 هفته و وزن 220 تا 250 گرم انجام شد. تعداد 6 سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم (HC) قرار گرفتند. 30 سر موش صحرایی اورکتومی شده با تزریق تک دوز صفاقی استروپتوزتوسین (mg/kg 40) دیابتی شدند. سپس حیوانات اورکتومی دیابتی شده به 5 گروه 6 تایی شامل کنترل اورکتومی دیابتی، شم، بره موم، تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم تقسیم شدند. گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به مدت 8 هفته، 5 جلسه در هفته با 75-55 درصد سرعت بیشینه تمرین کردند. گروه های بره موم و تمرین استقامتی + بره موم ، بره موم را mg/kg/day 100 به صورت تزریق صفاقی دریافت کردند. سپس سطح PAB (Pro-oxidant-antioxidant balance) و بیان ژن های HSP72 و NF-kB سنجیده شدند.

یافته ها:

 در گروه های بره موم، تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم مقادیر بیان ژنی HSP72 به طور معنی داری بالاتر و مقادیر NF-kB و MDA به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل اورکتومی دیابتی تعیین شد (P<0.05). مقادیر HSP72 در گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به طور معنی داری بالاتر از گروه بره موم و مقادیر NF-kB در گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به طور معنی داری کمتر از گروه بره موم تعیین شد (P<0.05). همچنین مقادیر PAB در گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل اورکتومی دیابتی بود (P<0.05).

نتیجه گیری: 

به نظر می رسد تمرین و مصرف بره موم به طور سینرژیستی موجب بهبود مسیر محافظتی HSP72 و کاهش استرس اکسیداتیو در بافت قلب متعاقب شرایط نقص عملکرد استروژن و دیابت می گردد. هر چند اثر تعاملی این دو به انجام تمرین استقامتی وابسته است.