تبیین نقش فضاهای شهری در ارتقای تعامل کودک با محیط با تاکید بر خلاقیت و حس دلبستگی

مقدمه و هدف پژوهش:

 طراحی فضاهای شهری برای کودکان، به منظور ایجاد تعاملات اجتماعی کودکان با محیط حایز اهمیت است. این پژوهش به تبیین نقش فضاهای شهری در ارتقای تعامل کودک با محیط می پردازد و در پی دست یابی به مولفه هایی در فضای شهری است که آموزش کودک را همراه داشته باشد.

روش پژوهش:

 این پژوهش، تحلیلی توصیفی بر پایه تحلیل محتواست و برای دست یابی به یافته های پژوهش از روش پیمایشی استفاده گردیده است و با مقایسه تطبیقی بین ویژگی های نمونه های مورد مطالعه و تحلیل محتوا تلاش گردید که مولفه های کلیدی برای طراحی فضاهای شهری متناسب با خلاقیت کودکان و حس دلبستگی به دست آید.

یافته ها:

 در این پژوهش فضایی مناسب و دارای سنجه های کالبدی مورد نظر و تهیه چک لیست هایی هدف مند جهت سنجش رفتار کودکان در نظر گرفته شد که با توجه به نگرش متخصصین و اطلاعات به دست آمده از نرم افزارSpss22  و آزمون های آماری تحلیل گردید. سپس با استفاده از روش کای دو مدل پژوهش بر اساس روابط متغیرها تدوین گردید.

نتایج پژوهش نشان می دهد که مهم ترین سنجه های تاثیرگذار بر افزایش خلاقیت کودکان، ایجاد فرصت برای تعاملات مثبت اجتماعی کودکان در محیط، ایجاد فضایی برای نمایش شایستگی های فردی در تعامل با محیط، ایجاد حس دلبستگی به محیط، آموزش مراقبت از محیط، ایجاد مسیرهای انعطاف پذیر برای خیال پردازی و خلاقیت، ایمنی و آسایش در فضای بازی به عنوان ابزارهایی برای آموزش و آفرینشگری در کودکان هستند که باید در طراحی فضاهای شهری کودکان مورد توجه مدیران شهری و طراحان و معماران قرار گیرند.