بررسی امتداد سنت گرایی در سیاست و نحوه مواجهه آن با انقلاب اسلامی

هدف پژوهش حاضر بررسی امتداد سنت گرایی در سیاست و نحوه مواجهه آن با انقلاب اسلامی است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و درصدد پاسخ به این سوال است که آیا سنت گرایان در سیاست حضور دارند؟ اگر حضور دارند، مبانی و جهت گیری آن ها به چه نحو است؟ نتایج نشان داد که سنت گرایان برخلاف مبانی نظری خود که نوعی انزواطلبی را ترویج می کنند، نه تنها در سیاست ورود پیدا کرده اند، بلکه تنها مدل قابل قبول در حکومت داری را نیز مدل سطلنت می دانند. عمده مبانی سیاسی آن ها متمرکز بر قدرت، قدرت پرستی، مخالفت با جهانی شدن، مخالفت با دموکراسی و مردم سالاری، مخالفت با مهاجرت، تمرکز بر ملی گرایی و ناسیونالیستی و اعتقاد به هرم قدرت از بالا است. این مبانی منجر باعث شده است که عمده جهت گیری آن ها حمایت از احزاب راست گرا و افراطی و حمایت از فاشیسم و نیوفاشیسم باشد. افرادی مانند دومایستر در فرانسه، استیو بانون (مشاور اسبق ترامپ) در آمریکا، کاروالیو در برزیل، ایوولا در ایتالیا، از جمله سنت گرایانی هستند که ضمن حضور فعال در سیاست، تاثیرات مهمی را نیز در کشور خود و در سپهر سیاسی برجای گذاشته اند. در مواجهه سنت گرایان و بخصوص نصر با انقلاب اسلامی، ضمن تاکید بر اسلام سلطنتی، هرگونه انقلاب و بخصوص انقلاب اسلامی را بدلیل مخالفت مبانی انقلاب با مبانی سلطنت، مردود می شمارند.