تحلیل ابعاد حسن نیت در قراردادهای داخلی و بین المللی با تاکید بر قراردادهای نفت و گاز

در اکثر نظام های حقوقی و اسناد بین المللی حسن نیت به عنوان یک قاعده لازم الرعایه در مراحل مذاکرات، انعقاد، اجرا، تفسیر قرارداد شناخته می شود.در قانون مدنی ایران، لزوم رعایت اصل حسن نیت در اجرا یا تفسیر قراردادها تصریح نشده است اما از استنباط مواد قانونی می توان لزوم رعایت حسن نیت را شاهد بود.در تجارت بین الملل طرفین قرارداد نمی توانند با توافق قبلی این اصل را مستثنی نمایند.از نتایج این اصل،رفتار هنمانگ طرفین قرارداد است زیرا طرفین براساس رفتار معمول و متعارف باید عمل کنند و حقی بر رفتار که موجب خسارت طرف مقابل گردد، ندارند.در کلیه مقررات تقید و پایبندی به موازین اصل حسن نیت شرطی اصلی است.زیرا در اثر آن اولا: امکان رسیدن به توافق بیشتر می شود و چنین موردی به بیان دیگر نوعی دادن امتیاز به طرف مقابل است، ثانیا: باعث ایجاد نرمش در روند مذاکرات جهت رسیدن به تفاهم می گردد. از این رو طرفین سعی می کنند پیشنهادات غیرمنطقی و غیرقابل پذیرش ارایه ندهند و ثالثا:در مواقعی که شرایط و وضعیت به نفع صرفا یک طرف است مانعی برای ادامه مذاکره به وجود نیاید، رابعا:حسن پایبندی به قواعد مذاکره را تقویت می بخشد.اگر یکی از طرفین قاعده دادن امتیاز به طرف مقابل را مختل سازد متهم به نقض اصل حسن نیت می گردد.در این تحقیق با روش تحلیلی و توصیفی به بررسی اصل حسن نیت در قراردادهای بین المللی و حقوق ایران می پردازیم و در ارایه توضیحات به تبیین این اصل در قراردادهای نفت و گاز تاکید می کنیم.