تفسیر تطبیقی آیه «صادقین» در تفاسیر امامیه و زیدیه

آیه نوزدهم سوره توبه، مشهور به آیه «صادقین» است. شان نزول آن، بیان فضلت وبرتری پیامبر اسلامj است. شماری از مفسرین امامیه معتقدند که بر پایه ی دلالت التزامی و توسع معنایی، این آیه را می‎توان دال بر عصمت ایمه اطهارنیز قلمداد نمود. لازم به ذکر است که در میان مذاهب اسلامی مذهب امامیه قایل به عصمت امامان هستند. ازنظر امامیه همه امامان معصوم اند ولیکن زیدیه عصمت را منحصر به اصحاب کساء دانسته و به ایمه ی دیگر قابل تسری نمی‎دانند. هردو گروه نیز استدلال های خاص خود رادارند. مقاله پیش رو، تلاش می‎کند بر پایه ی تفسیر تطبیقی آیه «صادقین» به این پرسش که آیا می‎توان بر مبنای این آیه، طبق تفاسیر امامیه و زیدیه، استدلال متقن و موجهی برای عصمت ایمه اهل البیت ارایه نمود یا خیر؟ نشان خواهد داد که استدلال امامیه بر اساس این آیه در راستای اثبات عصمت ایمه ی اهل البیت و گستره شمول آن، قابل دفاع تر از دیدگاه زیدیه است که عصمت را منحصر به اصحاب کساء می‎دانند.