نقش الگوهای طراحی داخلی فضاهای آموزشی_درمانی با رویکرد روانشناسی محیطی بر ایجاد سرزندگی در افراد (مطالعه موردی:مرکز دیابت تابان)

امروزه با صنعتی شدن شهرها و تداخل زندگی مدرن و تکنولوژی های نوین انسان به سوی کم تحرکی سوق داده شده است، لذا این روند سبب بروز و تشدید مخاطراتی از قبیل چاقی،پرفشاری خون،دیابت، آلزایمر می گردد.از این رو روند مراجعه به مراکز درمانی و آموزشی رو به رشد خواهد بود.بدین جهت معماران برای رفع اضطراب ناشی از حضور در مراکز آموزشی و درمانی مبحث روان شناسی محیط را مطرح و به بررسی تاثیرات مولفه های آن در روند آموزش و بهبود مراجعه کنندگان پرداخته اند.در این پژوهش جامعه آماری مطالعه و بررسی برخی از مراکز آموزشی_درمانی بوده است که در آن از روش جمع آوری اطلاعات از طریق اسناد و متون کتابخانه ای استفاده شده است،روش تحقیق از نوع همبستگی و نوع استدلال استقرایی بوده است.نتایج پژوهش حاکی از آن است که تلفیق محیط و آنچه به عنوان طبیعت و فضای سبز،نور و روشنایی،دید و منظر از آن یاد می شود با محیط های آموزشی_درمانی با محوریت آموزش،توانمند سازی و اصول خودمراقبتی می تواند علاوه بر تاثیرات مثبت در روحیه و خلق و خوی این افراد باعث ایجاد سرزندگی و حس مکان یا تعلق درآنان گردد،که این امر خود محوریت اساسی این مقاله را شامل می گردد و دستاورد آن علاوه بر کاهش روند بیماری و عارضه های آن که سبب کنترل هرچه بهتر این بیماری می شود،نوعی امنیت خاطر و بازگشت به جامعه و اجتماع را برای این افراد به ارمغان می آورد،لذا نتایج بدست آمده مشخص می نماید که برخی از الگوهای طراحی معماری این مراکز آموزشی_درمانی علاوه بر رفع نیازهای افراد سبب ایجاد تعاملات اجتماعی و اشتیاق به زندگی و یا سرزندگی در مراجعه کنندگان بدین مراکز شده است.