نقد و بررسی واژگان و فرایندهای واجی در اشعار ظهیر فاریابی

زبان مهمترین وسیله ی ارتباطی انسان و پایه ی همه ی نهادهای اجتماعی و پدیده ای است که در هر زمان در حال تغییر و تحول است. تحولات واجی از قدیمترین ایام تا کنون مورد توجه زبانشناسان بوده است. در آغاز رواج زبان فارسی دری هنوز تلفظ بسیاری از کلمات و املای آنها صورت ثابت و واحدی پیدا نکرده بود، لذا یک کلمه به صورتهای گوناگون تلفظ و نوشته می شد. مطالعه ی دیوان ظهیر فاریابی (متوفی به سال 598)، شاعر با ذوق و مشهور قصیده و غزل در قرن ششم هجری، از منظر واژگان به دلیل وسعت دامنه ی لغات، فراوانی و دگرگونی آنها، محور اصلی این مقاله است. این امر علاوه بر اینکه واژه ها و ترکیبات بسیاری را در اختیار ما قرار می دهد که برغنای زبان فارسی افزوده اند، رمز موفقیت شاعران گذشته را نیز از نظر تاثیرگذاری بر مخاطبان و کسب شهرت و اعتبار بازگو می کند. در شعر ظهیر فاریابی، برخی از مختصات زبانی سبک خراسانی با اندکی تغییر - افزایش لغات عربی و کاهش قابل توجه کاربرد لغات مهجور کهن- به خدمت گرفته شده است. با توجه  به اینکه برخی از ویژگی های سبک خراسانی و همچنین برخی از مختصات سبک عراقی در اشعار او به چشم می خورد، می توان سبک او را بینابین نامید.