نگاهی چند بعدی به مسئله مهاجرت نخبگان و متخصصان حوزه سلامت در ایران

در سال های اخیر، روند مهاجرت دانشجویان، استادان و متخصصان بهداشت و درمان شتاب قابل توجهی را نشان می دهد. در این پژوهش، با نگاهی چندبعدی روند و علل مهاجرت نخبگان و متخصصان و سیاست های مرتبط با گسترش نظام آموزش عالی کشور و حمایت دولت از تحقیق و توسعه، تجزیه و تحلیل شده و نحوه ایجاد و تشدید محرک های مهاجرت با رویکردی علاج جویانه بررسی می شود.

روش جمع آوری داده های این مطالعه به صورت کمی و کیفی از طریق بررسی مقالات، کتاب ها، اسناد و پایگاه های داده داخلی و خارجی و همچنین نظرات پانل نخبگانی با استفاده از روش تحلیل محتوا می باشد.

همزمان با تحولات فرهنگی و اجتماعی بیست سال اخیر، سیاست های ناکارآمد اتخاذ شده مرتبط با گسترش غیرآینده نگرانه ظرفیت دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی بدون توجه به ارتقاء کیفیت آموزش و پژوهش، موجب شده تا بخش مهمی از منابع انسانی و مالی کشور مورد بهره برداری قرار نگیرند. اجرای این سیاست ها حداقل دو دهه رشد علمی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی را با کندی روبه رو کرده و از سوی دیگر فرصت توسعه کشور را به یک محرک و تشدیدکننده عوامل موثر بر مهاجرت تبدیل کرده است.

کشور می بایست در برخی سیاست ها و برنامه های گذشته بویژه در حوزه های آموزش، پژوهش و فناوری، بازنگری های اساسی انجام دهد تا بتواند به توسعه اقتصادی- اجتماعی مطلوب و مرجعیت علمی دست یابد. تاخیر در این امر بدون شک خسران های جبران ناپذیر را برای کشور به دنبال خواهد داشت.