اثربخشی طرح واره درمانی بر سبک های خوردن، ذهنیت های طرحوارهای کودک شاد و بزرگسال سالم در افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری: مطالعه تک آزمودنی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحوارهدرمانی بر سبکهای خوردن و ذهنیتهای طرحوارهای کارآمد در افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری انجام شد. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با ساختار تک آزمودنی از نوع ABA بود. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بود بر کلیه زنان چاق مبتلا به اختلال پرخوری که در سالهای 1400 - 1399 به یک کلینیک لاغری شهر تهران مراجعه کرده بودند. از جامعه آماری پژوهش، با توجه به ملاکهای ورود به پژوهش و خروج از آن، هشت نفر انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه سبکهای خوردن داچ DEBQ ، پرسشنامه ذهنیتهای طرحواره یانگ SMQ و مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. طرحوارهدرمانی در قالب 20 جلسه 90 دقیقه ای گروهی، و 4 جلسه تکمیلی انفرادی 45 دقیقهای اجرا شد. شرکتکنندگان، 3 بار در مرحله خط پایه، و 10 بار در مرحله مداخله ارزیابی قرار شدند. و 8 هفته پس از مداخله، هر 2 هفته یکبار، به وسیله ابزار اندازه گیری مورد پیگیری قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها ابتدا نمره های شرکتکنندگان به صورت انفرادی طی سه مرحله خط پایه، ده مرحله مداخله، و چهار مرحله پیگیری جمع آوری گردید و در ادامه با استفاده از نمودار روند نمره های شرکت کنندگان در مراحل مختلف خط پایه، مداخله، و پیگیری، مورد تحلیل دیداری قرار گرفت. سپس با استفاده از شاخص های اندازه اثر، درصد داده های ناهمپوش PND درصد بهبودی و شاخص تغییرات معتبر RCI میزان اثربخشی درمان تعیین گردید. یافته ها نشان داد که نمره های ذهنیت های کارآمد؛ کودک شاد، و بزرگسال سالم در مرحله مداخله نسبت به مرحله خط پایه در مورد بیشتر شرکت کنندگان دارای روند صعودی و افزایشی و معنادار بود. نمره های سبکهای خوردن هیجانی در مورد همه افراد و سبکهای خوردن بیرونی و بازداریشده نیز در مورد اکثر افراد، سیر نزولی و کاهشی داشت و معنادار بود. همچنین نمره های شاخص RCI حاکی از ثبات نتایج طرحوارهدرمانی در مرحله پیگیری بود.