بررسی اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر اجتناب شناختی- رفتاری و فعالیت های خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

با توجه به اینکه دیابت عوارض روانی، جسمانی، ارتباطات فردی، خانوادگی و اجتماعی و درک افراد از سلامت خود را به همراه دارد بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر اجتناب شناختی-رفتاری و فعالیت های خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.

روش پژوهش آزمایشی بوده و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان و مردان متاهل مبتلا به دیابت نوع 2 شهر اهواز می باشد که در سال 1400 عضو انجمن دیابت این شهر بودند. برای گردآوری اطلاعات از این جامعه آماری، 40 نفر از این بیماران با استفاده از مصاحبه تشخیصی، مصاحبه شفاهی و بر اساس ملاک های ورود و خروج، غربال گری و به صورت هدفمند انتخاب شدند و بعد از همسان سازی به روش زوج و فرد، به صورت گمارش تصادفی در 2 گروه 20 نفره، (گروه آزمایش با روش درمان فراتشخیصی یکپارچه (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. ابزارهای تحقیق شامل مقیاس اجتناب شناختی- رفتاری (اتنبرگ و دابسون، 2004) و مقیاس فعالیت های خودمراقبتی دیابت (توبرت و همکاران، 2000) بود. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیری(MANCOVA) و تک متغیری (ANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که درمان فراتشخیصی یکپارچه بر اجتناب شناختی-رفتاری و فعالیت های خودمراقبتی موثر می باشد (05/0>p).

به نظر می رسد که این مداخله می تواند باعث کاهش اجتناب شناختی-رفتاری و افزایش فعالیت های خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 گردد.