تاثیر تمرین هوازی و مصرف نانو میسل کورکومین بر بیان ژن GPX ، Cat، SOD، MDA ،BAX و BCL2در بافت قلب موش های ماده بالب سی با سرطان پستان القایی در فاز درمانی با دوکسوروبیسین

دوکسوروبیسین، دارویی فراگیر در درمان انواع سرطان ها است که به دلیل عوارض متعدد مصرف آن محدود شده است لذا پژوهش حاضر اثر تمرین هوازی و مصرف نانو میسل کورکومین بر میزان فعالیت BAX، BCL2 و غلظت MDA در مسمویت قلبی ناشی از دوکسوربیسین در موش های مبتلا به سرطان پستان بوده است.

شیوه ی مطالعه: 

در این پژوهش که از نوع بنیادی و از نظر کنترل متغیرها به صورت تجربی بود، 24 موش ماده بالب سی به طور تصادفی به 4 گروه بیمار دوکسوربیسین، بیمار دوکسوروبیسین و تمرین، بیمار دوکسوروبیسین و مکمل نانوکورکومین و بیمار دوکسوروبیسین، تمرین هوازی ومکمل تقسیم شدند. القای سرطان پستان با سلول های MC4-L2 انجام شد. دوکسوروبیسین mg/kg2 به صورت زیرصفافی به تعداد 6 مرتبه و در روزهای 1، 7، 14، 21، 28 و 35 تزریق شد. برنامه ی هوازی 5 جلسه در هفته به مدت 42 روز با افزایش سرعت نوارگردان در هر دو هفته شامل 14، 16 و 18 متر بر دقیقه و مصرف نانوکورکومین با دوز mg/k100 بود. داده های جمع آوری شده با آنالیز واریانس دوطرفه و سطح معنی داری 0/05 انجام شد.

6 هفته تمرین هوازی هیچ گونه تاثیری در فعالیت BCL2 و غلظت MDA نداشته بود ولی به طور معنی داری سبب کاهش میزان فعالیت BAX شده بود. مصرف مکمل نانوکورکومین به مدت 6 هفته سبب کاهش میزان فعالیت BAX و غلظت MDA و سبب افزایش معنی دار میزان فعالیت BCL2 شده بود. انجام 6 هفته تمرین هوازی به همراه مصرف مکمل نانوکورکومین بر میزان فعالیت BAX و غلظت MDA بی تاثیر بوده اما سبب افزایش فعالیت BCL2 شده بود (0/05 > p value).

تمرین هوازی و مصرف مکمل نانوکورکورمین مجزا و یا همزمان می تواند در کاهش عوارض سمیت قلبی داروی دوکسوروبیسین در بیماران مبتلا به سرطان پستان موثر باشد.