اثر تمرین مقاومتی برونگرا بر قدرت عضلانی، ظرفیت هوازی و فاکتور رشد شبه انسولینی در زنان جوان غیرفعال

فعالیت جسمانی یک محرک قوی برای سازگاری های قلبی - عروقی و فیزیولوژیکی به شمار می رود. اثرات مثبت تمرین مقاومتی در افزایش حجم عضلانی، از طریق هورمون ها و با افزایش میزان متابولیسم و سنتز پروتیین اعمال می شود. لذا هدف از پژوهش حاضر ، بررسی اثر تمرین مقاومتی برونگرا بر قدرت عضلانی، ظرفیت هوازی و سطح فاکتوررشد شبه انسولینی (IGF-1) در زنان جوان غیرفعال بود. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و به صورت پیش و پس آزمون انجام شد، تعداد 28 زن جوان غیرفعال به طور تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی برونگرا (14 نفر) وگروه کنترل (14 نفر) تقسیم شدند. سپس برنامه تمرینی مقاومتی برونگرا در گروه تمرین به مدت 10 هفته و هفته ای 3 جلسه اجرا گردید. نمونه گیری خونی ، آزمون های قدرت عضلانی اندام های بالاتنه و پایین تنه، اکسیژن مصرفی بیشینه و ترکیب بدنی در قبل و بعد از مداخله انجام شد. گروه کنترل درطول مدت تحقیق، هیچ گونه برنامه تمرینی انجام ندادند. IGF-1 سرم با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها ازآزمون های پارامتریک تی مستقل و تی زوجی استفاده و سطح معنی داری کمتر از 0.05 درنظرگرفته شد. در این مطالعه اختلاف معنی داری در قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه، توان هوازی، توده بدون چربی و IGF-1 سرمی در گروه تجربی نسبت به پیش از دوره تمرینی یافت شد (0.05>P)، در حالی که در گروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد (0.05<P). در مقایسه با گروه کنترل، قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه، توان هوازی، توده بدون چربی و سطح IGF-1  سرمی گروه تجربی پس از ده هفته تمرین مقاومتی برونگرا افزایش معنی داری نشان داد (0.05>P). ده هفته تمرین مقاومتی برونگرا، تغییرات مثبتی در شاخص توده بدن ، قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه و حجم عضلات داشته و احتمالا در افزایش وضعیت فیزیولوژیکی و فیزیکی موثر است.