تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر بیان پروتئین های Parkin و Pink1 در بافت کبدی موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع دو

وابستگی نزدیکی بین اختلالات کارکرد میتوکندری کبد و توسعه چاقی و مقاومت به انسولین وجود دارد. همان طورکه در بیماری دیابت نوع دو مشاهده شده است، در شرایط مقاومت به انسولین، کاهش حساسیت انسولین سلول های کبدی، عضله اسکلتی و سلول های چربی مشاهده می شود. در طول دهه های اخیر فعالیت ورزشی به ابزار کمکی کلیدی در کنترل بسیاری از بیماری ها از جمله دیابت نوع دو تبدیل شده است و پژوهش ها نشان می دهند که روش های تمرینی گوناگون در کاهش همه گیری و بهبود برخی از عملکردهای سوخت وسازی کبد موثر است. هدف این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر شاخص های Parkin و Pink1 در بافت کبد موش های صحرایی دیابتی نوع دو است.

در یک طرح تجربی، 30 سر موش صحرایی نر ویستار سه ماهه با دامنه وزنی 225-300 گرم به طور تصادفی در یکی از سه گروه 10 سری شامل کنترل سالم (C: تزریق درون صفاقی سرم سالین)، کنترل دیابتی (D: دیابتی شده با رژیم غذایی پرچرب همراه با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین) و دیابتی تمرین کرده (D+T: دیابتی شده به همراه تمرین) تقسیم شدند. روش تمرینی شامل دویدن با شدت 85-90 درصد سرعت بیشینه در 6 تا 12 وهله دودقیقه ای؛ پنج روز در هفته به مدت هشت هفته بود. همه آزمودنی ها، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و پس از 12 تا 14 ساعت ناشتایی، به روش بدون درد توسط متخصص کارآزموده بی هوش و جراحی شدند. برای تعیین تغییرات در نیمرخ بیان پروتیین های  Parkinو Pink1 در بافت کبد موش ها از روش وسترن بلات استفاده شد. از تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بنفرونی برای تحلیل داده ها در سطح معناداری کمتر از پنج صدم استفاده شد.

القای دیابت (D) موجب افزایش 51 و 63 درصدی به ترتیب در پروتیین های Parkin و Pink1 می شود، اگرچه از نظر آماری معنادار نیست (05/0≤P). با این همه، مداخله تمرینی موجب کاهش 45 و 38 درصدی در Parkin و Pink1 در گروه دیابتی تمرین کرده (D+T) در مقایسه با گروه دیابتی (D) شد، ولی معنادار نبود (05/0≤P).

با توجه به نتایج می توان گفت که هشت هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) برای مشاهده کاهش معنادار میتوفاژی در بافت کبد موش های دیابتی ناکافی است. با توجه به اندک تغییرات مشاهده شده، HIIT شاید یک راهکار پیشگیرانه برای افزایش بی رویه میتوفاژی ناشی از ابتلا به بیماری دیابت نوع دو داشته باشد. با این همه، نتیجه گیری قطعی درباره این شاخص ها و نحوه تاثیرپذیری آن ها از شرایط گوناگون نیازمند پژوهش های بیشتری است