بررسی انگاره "مکان داشتن خداوند" با تاکید بر حدیث جاریه

مکان دار بودن خداوند، یکی از مصادیق صفات خبری است که ظاهرگرایان، از ظاهر برخی آیات و روایات برداشت کرده اند. حدیث جاریه یکی از این روایات است که گروهی مانند جریان مدعی سلفی گری، بر اساس ظاهر آن، در آسمان بودن خداوند متعال را برداشت کرده اند. مسیله اصلی برای نگارنده این مقاله، چگونگی استدلال عالمان متسلف، برای در آسمان بودن خداوند سبحان، بر اساس حدیث جاریه، بوده است؛ از این رو، نظرات چهار عالم تاثیرگذار در این جریان (ابن تیمیه، بن باز، البانی و ابن عثیمین) را به روش کتابخانه ای و با جست و جوی عبارت «فی السماء» در تمامی کتاب های آنان، جمع آوری و سپس شیوه ی استدلال آنها را تحلیل و نقد کرده است؛ پس از آن، برای اثبات خطای ظاهرگرایان در نپذیرفتن مجاز و تاویل، آیاتی از قرآن کریم و روایاتی از پیامبر6 را ارایه داده که حدیث جاریه با آنها معارض است.