واکاوی ارتباط متغیرهای کالبدی سکونتگاه های شهری و اختلالات روانی مبتنی بر شاخص GSI مطالعه موردی: کلانشهر اصفهان

به عنوان یک مسیله مهم در مطالعات شهری، موضوعی که تاکنون در کشور ایران کمتر به آن پرداخته شده است، رابطه میان کیفیت کالبدی محیط سکونت شهروندان و اختلالات روانی است. هدف اصلی از این مطالعه، بررسی ارتباط بین شاخص های کیفیت کالبدی محله های شهری و اختلالات روانی در کلانشهر اصفهان بود. این پژوهش بر روی 434 نفر از شهروندان اصفهان انجام شد. ارزیابی وضعیت اختلالات روانی با پرسشنامه 90 سوالی SCL-90 انجام شد. کیفیت محیط مسکونی افراد در پنج بعد (شرایط طبیعی، کیفیت فضاهای باز عمومی، شرایط خیابان ها، آلودگی های محیطی و کاربری و خدمات محلی) با پرسشنامه محقق ساخته ارزیابی گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون لجستیک رتبه ای انجام شد. براساس نتایج، نمره میانگین ضریب کلی علایم مرضی در بین نمونه آماری پژوهش برابر با 29/1 شد. در تحلیل همبستگی میان اختلالات روانی و شاخص های کالبدی محله های مسکونی رابطه معنی داری دیده شد (001/0  <p). نتایج رگرسیون لجستیک رتبه ای نشان داد که 15 شاخص به ترتیب شامل پارک های محلی، کیفیت پیاده روها، قابلیت پیاده روی، تنوع پوشش گیاهی، امنیت خیابان، فضاهای نشستن و مکث، روشنایی خیابان در شب، پاکیزگی محیط، عدم وجود آلودگی صوتی، ترافیک روان در سطح محله، فضاهای آبی، تنوع گیاهان، درختان و گل ها، دسترسی به امکانات تفریحی، دسترسی به حمل ونقل عمومی و دسترسی به مراکز خرید محلی، بیشترین تاثیرگذاری را بر اختلالات روانی دارند. ارتباط و همبستگی میان اختلالات روانی و کیفیت کالبدی محله های شهری به معنای ادغام ملاحظات بهداشتی و اصول برنامه ریزی شهری است تا اثرات منفی محیط های مسکونی بر اختلالات روانی کاهش یابد.