پیش بینی پیشرفت تحصیلی بر اساس امید به تحصیل و اشتیاق به مدرسه با میانجی گری خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان

امید به تحصیل، اشتیاق به مدرسه وخودپنداره تحصیلی می توانند به شیوه های گوناگون پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را تحت تاثیر قرار دهند. از این رو، هدف پژوهش حاضر پیش بینی پیشرفت تحصیلی بر اساس امید به تحصیل و اشتیاق به مدرسه، با میانجی گری خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی بود.

روش پژوهش: 

روش پژوهش، همبستگی و از نوع مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش دانش آموزان پسر دوره ابتدایی منطقه 5 شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1402بود. که از بین آنها با توجه به دیدگاه تاباکنبک و فیدل (2001) که کمترین مقدار حجم نمونه برای مدلیابی معادلات ساختاری را200 نفر کافی دانسته اند، 240 دانش آموز پسر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. دانش آموزان پرسشنامه های امید به تحصیل خرمایی و کمری (1396)، اشتیاق به مدرسه وانگ، ویلت و ایکلز (2011) و خودپنداره تحصیلی سین چن (2004) تکمیل کردند؛ و پیشرفت تحصیلی بر اساس معدل نیمسال قبل دانش آموزان نیزمشخص شد. تجزیه و تحلیل داده ها در قالب تحلیل مسیر با نرم افزار ایموس 24 اانجام شد.

نتایج نشان دهنده این بودکه شاخص های برازش مدل در محدوده مناسب قرار دارند که این بیانگر برازش مناسب مدل پژوهش بر داده ها است. ضریب مسیر کل بین امید به تحصیل و پیشرفت تحصیلی و همچنین ضریب مسیر کل بین اشتیاق به مدرسه و پیشرفت تحصیلی معناداراست. امید به تحصیل و خودپنداره تحصیلی 25 درصد متغیر پیشرفت تحصیلی و اشتیاق به مدرسه و خودپنداره تحصیلی 19 درصد از واریانس متغیر پیشرفت تحصیلی را تبیین می کنند.

برای بهبود پیشرفت تحصیلی دانش آموزان می توان با برنامه ریزی ها و به کارگیری تدابیر وبرگزاری کلاس های آموزشی در مدرسه میزان امید به تحصیل و اشتیاق به مدرسه و خودپنداره تحصیلی را در آنها تقویت نمود.