پراکنش مکانی و ریسک اکولوژیکی فلزات سنگین و هیدروکربن های نفتی کل، در رسوبات دریایی استان های بوشهر و خوزستان، شمال غرب خلیج فارس

در این مطالعه، ارزیابی جامع وقوع و توزیع مکانی فلزات سنگین شامل نیکل، سرب، روی، مس، کادمیوم و کروم، هم چنین هیدروکربن های نفتی کل در رسوبات سطحی نواحی ساحلی و دور از ساحل خلیج فارس در دو استان بوشهر و خوزستان، به منظور تشخیص منابع احتمالی آلودگی رسوبات، و تعیین درجه آلودگی، انجام شد. جهت ارزیابی کیفیت رسوبات از نظر آلودگی فلزات سنگین و هیدروکربن های نفتی از هشت شاخص آلودگی ، استفاده شد. مناطق مورد بررسی، توسط درجه قابل توجهی از آلودگی فلزات سنگین نیکل، کادمیوم و روی، قابل تشخیص بودند. غلظت های بالای نیکل و روی در ایستگاه های اطراف نخیلو، بوشهر مشاهده شد. مقایسه متوسط شاخص های آلودگی بین مناطق، نشان داد که هر دو استان بوشهر و خوزستان، به ترتیب، با متوسط درجه آلودگی (CD) (20.25 و 22.11)، درجه تغییر آلودگی (MCD) (3.38و 3.69)، شاخص بارگذاری آلودگی (PLI) (31.17و 57.57)، و شاخص ریسک بالقوه اکولوژیکی (PERI) (353.54و 349.39)، دارای درجه ریسک قابل توجهی از آلودگی نیکل و کادمیوم، به خصوص در منطقه نخیلو بوشهر، هستند. بررسی نوسانات مکانی غلظت هیدروکربن های نفتی کل در دو استان، روند افزایشی از بوشهر به سمت خوزستان را  نشان داد . با این حال،  سواحل در منطقه بندی عدم آلودگی یا آلودگی ناچیز قرار داشتند.  استراتژی های جامع و چشم گیر در جهت کنترل و کاهش این آلودگی ها، خصوصا در مناطق آلوده، باید در نظر گرفته شود، تا منابع این آلودگی ها مدیریت شوند.