مقایسه ی اثر دو برنامه ی تمرین ورزشی تناوبی با شدت بالا و تمرین ورزشی تداومی با شدت متوسط بر عملکرد فیزیولوژیکی بیماران قلبی بعد از جراحی پیوند بایپس شریان کرونری

برنامه های ورزشی بازتوانی قلبی (CR) باعث افزایش عملکرد فیزیولوژیکی می شوند. با این حال هنوز مشخص نیست کدام ویژگی فعالیت ورزشی برای بهبود شاخص های مهم عملکردی فیزیولوژیک بیماران قلبی موثرتر است. بنابراین هدف این مطالعه مقایسه تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا (HIT) و تمرین تداومی با شدت متوسط (MCT) بر معادل سوخت وسازی (METs)، تقاضای اکسیژن میوکارد زیربیشینه (MVO2submax) و ضربان قلب بازیافت (HRR) بیماران قلبی بعداز جراحی پیوند بای پس شریان کرونری (CABG) بود.

بیست وچهار بیمار post-CABG (15مرد و 9زن) با میانگین سنی 3.16±60.75 سال و میانگین شاخص توده بدن (BMI) 28.40±1.09 کیلوگرم بر مترمربع بطور تصادفی به سه گروه HIT، MCT و گروه کنترل (CG) تقسیم شدند. گروه های تمرین (HIT وMCT) بمدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه، و جلسه ای 45 دقیقه ورزش کردند. متغیرهای تحقیق (METs، MVO2submax وHRR) در دو مرحله قبل و بعداز هشت هفته برنامه های CR اندازه گیری و مقایسه شدند.

بعداز هشت هفته برنامه های CR بیماران دو گروه تمرین بهبود معنی داری در METs، MVO2submax وHRR نشان دادند (P<0.05)، و گروه HIT درمقایسه با گروه MCT بطور قابل توجهی بهبود بیشتری در METs (P=0.001) و HRR (P=0.001) نشان داد، بعلاوه گروه MCT درمقایسه با گروه HIT بطور قابل توجهی بهبود بیشتری در MVO2submax (P=0.001) نشان داد. همچنین طی انجام مطالعه هیچ حوادث ناگوار قلبی عروقی مرتبط با HIT یا MCT رخ نداد.

با توجه به نتایج مطالعه حاضر بنظر می رسد HIT نسبت به MCT برای بهبود METs وHRR بیماران post-CABG موثرتر و همچنین ایمن است.