تاثیر تمرینات تناوبی شدید شنا بر بیان ژن DJ-1 و mir-874 سلول های هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون با کاهش نرون های دوپامینرژیک و التهاب عصبی همراه است. اثر تمرینات ورزشی تناوبی شدید بر بقاء نرون های دوپامینرژیک بیماران پارکینسونی به درستی مشخص نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات تناوبی شدید شنا بر بیان ژن DJ-1 و mir-874 هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به پارکینسون انجام شد. روش شناسی: 21 سرموش نر صحرایی نژاد ویستار با دامنه سنی 8 -10 هفته و میانگین وزن 2/10 ± 200 گرم به طور تصادفی و مساوی در سه گروه سالم، بیمار و تمرین شنا قرار گرفتند. به منظور القاء بیماری پارکینسون، طی 5 روز، روزانه 1 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن ماده رزرپین تزریق شد. موش های گروه تمرین، تمرینات شنا را به مدت شش هفته و در قالب 20 نوبت 30 ثانیه ای با 30 ثانیه استراحت بین هر نوبت اجرا کردند. برای مقایسه نتایج بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه همراه با آزمون تعقیبی LSD توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 و در سطح معنی داری 05/0>P بهره گرفته شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد بیان ژن DJ-1 در گروه بیمار نسبت به گروه سالم و گروه تمرین به طور معنی داری پایین تر (به ترتیب 02/0=p و 04/0=p) بود، در حالی که بیان ژن mir-874 در گروه بیمار نسبت به گروه سالم و گروه تمرین به طور معنی داری بالا تر بود (به ترتیب 001/0=p و 02/0=p). اختلافی در بیان ژن این دو پروتئین بین گروه سالم و تمرین مشاهده نشد (به ترتیب 6/0=p و 08/0=p). به طور کلی به نظر می رسد تمرینات تناوبی شنا با شدت زیاد در بهبود مکانیسم های مربوط به بقاء نرون های دوپامینرژیک بیماران پارکینسونی موثر بوده و ممکن است به این واسطه به بهبود روند بیماری کمک نماید.