تاثیر مداخلات حرکتی اسپارک در رشد مهارت های حرکتی درشت در کودکان 6 تا 8 سال با ژنوتیپ های متفاوت ACE

 مطالعات نشان داده اند قیود فردی مانند بهره هوشی بر تاثیرپذیری رشد حرکتی از مداخلات حرکتی تاثیر مثبت دارد، اما تاثیر ژن به عنوان قید در این زمینه مورد بررسی قرار نگرفته است. بنابراین هدف مطالعه حاضر مقایسه تاثیر ژنوتیپ های ACE بر اثربخشی مداخلات حرکتی اسپارک در رشد مهارت های حرکتی درشت بود. 

 جامعه آماری شامل کلیه کودکان پسر 6 الی 8 ساله (1/45±7/4) منطقه 4 شهر تهران بود که 50 نفر از آنان به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده، به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری آزمون اولریخ و استخراج DNA از بزاق بود. پس از تعیین ژنوتیپ های II (11 نفر)، ID (25 نفر)، DD (14 نفر) پیش آزمون از آزمودنی ها گرفته شد. سپس گروه ها 8 هفته در 24 جلسه آموزشی مداخلات حرکتی اسپارک را تمرین کردند و در نهایت پس آزمون گرفته شد و داده ها با نرم افزار SPSS و به روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند.

 نتایج نشان داد اثر ژنوتیپ های متفاوت ACE، در اثربخشی برنامه حرکتی اسپارک بر عملکرد مهارت های جابه جایی (0/005=P)، معنادار است، اما بر عملکرد مهارت های توپی (0/14=P)، معنادار نیست. در این راستا کودکان دارای ژنوتیپ های DD نسبت به ژنوتیپ II پیشرفت بیشتری در اجرای مهارت های حرکتی جابه جایی داشتند. 

 این نتایج مدل نیوول را از این جهت که قید فرد به عنوان یکی از قیود می تواند بر یادگیری و رشد تاثیر گذار باشد تایید می کند. به این صورت که ژن ACE به عنوان یک قید فردی، نقش مهمی در ارتقای مهارت حرکتی جابه جایی کودکان ناشی از اجرای برنامه مداخله حرکتی دارد.