بررسی واقع نگری اجتماعی در برخی از داستانهای شاهنامه

 واقعیت همان چیزی است که در زندگی روزمره خود تجربه میکنیم که میتواند شامل موضوعاتی فردی و یا در سطحی اجتماعی باشد. واقع نگری اجتماعی در آثار کهن میتواند ما را در زندگی امروز متاثر از آیین و رسوم گذشتگان نماید. از این رو در این پژوهش با بررسی واقع نگری اجتماعی که در داستانهای شاهنامه انجام گرفته است به این هدف مهم دست خواهیم یافت که سراینده شاهنامه فردوسی چه پیوندهایی بین اسطوره ها و واقعیت برقرار کرده است چون در ظاهر عامل رویدادها و کنشها فراطبیعی است و غیر واقعی جلوه مینماید در حالیکه اکثر روایتهای شاهنامه بر پایه واقعیات زندگی ساخته و پرداخته شده است که نگارنده در این پژوهش نیز وقایع اجتماعی را از منظر زندگی اجتماعی، اعتقادی، سیاسی و فرهنگی در شاهنامه مورد بررسی قرار داده است.

روش پژوهش:

 پژوهش پیش رو، مطالعه ای نظری است که بشیوه پژوهش کتابخانه ای انجام گردیده است. محدوده و جامعه اصلی مورد مطالعه شاهنامه فردوسی، آثار و تارنماهای مرتبط با مطالب پژوهش بوده است که پس از مطالعه این آثار، تحلیل و نظرات نگارندگان درج گردیده است.

یافته های پژوهش: 

در این پژوهش در می یابیم که زیربنای اکثر آثار ادبی بر اساس واقعیت زندگی است و ارتباط و شباهت مظاهر واقعی مندرج در شاهنامه با واقعیت اجتماعی زندگی ما مطابقت دارد. با اینکه بخش اعظم و هنرمندانه شاهنامه ذکر ماجراهای فراانسانی است و ظاهرا در نگاه اول با واقعیت و منطق زندگی انسانی ما جور در نمی آید.

 پذیرش بسیاری از داستانهای شاهنامه در زندگی ملموس بشری سخت باور است. شاهنامه فردوسی با اینکه ظاهری اسطوره ای افسانه ای و غیرواقعی دارد؛ اما در بطن خود ریشه های واقعیت را حفظ کرده است. میتوان گفت، شاهنامه بر پایه واقعیات زندگی و نه تنها واقعیات زندگی جماعت ایرانی که واقعیات زندگی بشری شکل گرفته است.