ارتباط نزدیک کردن عضله رکتوس ابدومینوس در حین سزارین با میزان درد بعد از عمل، ضخامت و فاصله عضلات جدار شکم

با توجه به شیوع بالای سزارین و روش های انجام آن، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط نزدیک سازی رکتوس در سزارین با درد بعد عمل، ضخامت و فاصله عضلات جدار شکم انجام شد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده در سال 1401 بر روی 80 زن باردار کاندید سزارین مراجعه کننده به بیمارستان آیت الله طالقانی تهران انجام شد. افراد به روش تصادفی در دو گروه 40 نفره مداخله (ترمیم عضله رکتوس) و کنترل قرار گرفتند. درد، ضخامت عضلات جدار شکم و فاصله عضلات رکتوس ارزیابی شد. درد بیماران در 72 ساعت اول پس از ورود به ریکاوری (12، 24 و 72 ساعت پس از عمل) و نیز در هنگام خروج از بستر و در فاصله زمانی یک هفته بعد از عمل، با استفاده از شاخص دیداری درد (VAS) اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 23) و آزمون های شاپیروویلک، تی، من ویتنی و کای دو انجام شد. میزان p کم تر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

شدت درد در گروه کنترل نسبت به مداخله، هنگام خروج از بستر (001/0˂p) و زمان های 12 ساعت (001/0˂p)، 24 ساعت (001/0˂p)، 72 ساعت (001/0˂p) و یک هفته بعد (001/0˂p) پایین تر بود. در گروه مداخله، نیاز به مسکن، بیش تر (001/0=p) و دیاستاز رکتوس در نواحی اپی گاستر (001/0˂p) و هایپوگاستر (001/0˂p) کم تر بود.

نزدیک سازی عضله رکتوس ابدومینیس در حین سزارین، باعث کاهش ضخامت عضلات جدار شکم و کاهش دیاستاز رکتوس می شود؛ اما از طرفی، میزان درد و نیاز به مسکن را افزایش می دهد.