مطالعه تجربی بررسی تاثیرجایگاه پیوند داربست به همراه سلول های بنیادی مزانشیمی بر بهبودی دیابت در مدل موش بزرگ آزمایشگاهی

دیابت ملیتوس یک اختلال خودایمن ومزمن است که به سرعت درتمام دنیا به دلیل سبک زندگی و چاقی درحال گسترش است. ما دراین مطالعه با طراحی یک بافت مهندسی شده و پیوند آن به جایگاه های مختلف در مدل حیوانی، سعی در یافتن گامی موثر در کنترل بیماری دیابت داریم. سلول های بنیادی مزانشیمی آندومتر رحم (EnMSCs) بااستفاده از روش آنزیمی استحصال و داربست نانوفیبر PAN به روش الکتروریسی تهیه شد. EnMSCs بر داربست کشت و به رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین پیوند شدند. بافت های مهندسی شده در یک گروه برصفاق در حفره شکمی و در گروه دیگر در زیرپوست پیوند شدند. همچنین در گروه دیگری از رت ها EnMSCs از طریق دم تزریق شدند. بعد از پیوند گلوکز خون، انسولین و وزن رت ها اندازه گیری شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که نحوه و مکان پیوند سلول های بنیادی نقش مهمی در کنترل بیماری دیابت ایفا می کند. درگروه های دریافت کننده EnMSCs غلظت گلوکز، سطح انسولین خون و همچنین وزن بدن نسبت به گروه کنترل بهبود یافتند. در رت های دریافت کننده پیوند در صفاق نسبت به سایر گروه ها، غلظت گلوکز به طور معنی داری کاهش یافته و سطح انسولین خون و وزن بدن به طور معنی داری افزایش یافتند. در گروه پیوند زیرپوست و گروه تزریق تفاوت معنی داری در معیارهای بررسی شده دیده نشد. باتوجه به نتایج این مطالعه، پیوند EnMSCs با استفاده از داربست PAN در محل صفاق می توانند برای درمان دیابت پیشنهاد شوند اگرچه نیاز به مطالعات بیشتری در این زمینه برای ارائه یک درمان کامل وجود دارد.