مقایسه اثربخشی تدریس مشترک دستور زبان در آموزش زبان خارجی و نگرش زبان آموزان به این رویکرد: مورد انگلیسی آموزان ایرانی و فارسی آموزان غیرایرانی

تدریس مشترک، روشی نوین در آموزش زبان است. برای اطمینان از اثربخشی این شیوه آموزشی بر آموزش ابعاد مختلف زبان؛ شامل دستور، واژه ، خواندن، نوشتن و... لازم است کارایی آن در هریک از این زمینه ها بررسی شود. مطالعه حاضر، به بررسی و مقایسه تاثیر تدریس مشترک دو معلم بر آموزش دستور زبان می پردازد.  برای این منظور، یک کلاس از فراگیران ایرانی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی و کلاس دیگری از فراگیران خارجی زبان فارسی برای بررسی انتخاب شدند برای هر گروه، کلاسی مشابه نیز به عنوان گروه کنترل (شاهد) در نظر گرفته شد. کلاس های زبان انگلیسی توسط دو استاد ایرانی زبان انگلیسی و کلاس های زبان فارسی توسط دو استاد ایرانی، یکی متخصص زبان فارسی و دیگری مسلط به زبان انگلیسی تدریس می شد.  روش کار بدین صورت بود که استاد اصلی مطالب جدید را به زبان خارجی ارائه می کرد، سپس استادان با تقسیم زبان آموزان به گروه های کوچکتر، به تمرین و رفع اشکال می پرداختند و استادان دوم مطالب را به زبان واسط (فارسی برای انگلیسی آموزان و انگلیسی برای فارسی آموزان) دوباره توضیح می داد. برای پاسخ به پرسش ها و تحلیل داده ها از آزمون های تی مستقل، کوواریانس و واریانس و نرم افزار SPSS-24 استفاده شد. یافته های این پژوهش تطبیقی نشان داد که  میزان اثربخشی آموزش دستور زبان در هر دو گروه آزمون؛ نسبت به گروه های کنترل در سطح معنی داری افزایش یافته است. تاثیر این روش در فارسی آموزان غیرایرانی، نسبت به انگلیسی آموزان ایرانی یکسان بود. بر اساس مصاحبه ها، زبان آموزان، روش دو معلمی را روشی بسیار موثر و جذاب برای یادگیری می دانند. بنابراین، یافته های پژوهش نشان می دهد که این روش می تواند برای زبان آموزان سودمند باشد.