تطبیق پذیری برنامه های کاربری زمین و سیاست های سازگاری اقلیمی در چهارچوب حکمروایی چندسطحی (مورد پژوهی: منطقه شهری قزوین)

در طول سه دهه گذشته، دولت های محلی در زمینه سیاست های تغییرات اقلیمی نقش مهمی ایفا نموده و بسیاری از شهرهای جهان برنامه ها و اقدامات اقلیمی خود را در چهارچوب حکمروایی چندسطحی توسعه داده اند. از سوی دیگر برنامه ریزی کاربری زمین یکی از موثرترین ابزار برای تسهیل سازگاری محلی با تغییرات اقلیمی است. هدف از این پژوهش ارزیابی برنامه های کاربری زمین در راستای سیاست های سازگاری با تغییرات اقلیمی در منطقه شهری قزوین بوده است. در این مطالعه از روش پژوهش اسنادی و فن بازبینی نظام مند متون و روش تطبیقی-تحلیلی استفاده شد. پس از استخراج، طبقه بندی و تقلیل داده ها به تحلیل آنها و بررسی میزان مطابقت برنامه های تبیین شده با سیاست های سازگاری تغییرات اقلیمی پرداخته شده است. ارزیابی ها نشان دهنده انطباق نسبتا بالایی بین سیاست های سازگاری با تغییرات اقلیمی و سیاست ها و برنامه های تدوین شده بود. این موضوع نشانگر توفیق نسبی در برنامه ها و سیاست های موجود در سطح ملی و منطقه ای در راستای مواجهه با تغییرات اقلیمی است، لیکن عدم هماهنگی و اجرای نامناسب برنامه ها، موجب بروز مشکلات اجرایی و در برخی جهات منجر به افزایش تغییرات اقلیمی در منطقه و آثار و پیامدهای آن شده است. بنابراین تاکید بر هماهنگی بیشتر بین نهادی و جلوگیری از تضاد منافع چه به صورت افقی و چه به صورت عمودی و به کارگیری تمام ظرفیت های نهادی و قانونی در زمینه سازگاری با تغییرات اقلیمی باید در دستور کار مدیریت محلی قرار گیرد.