نظریه خودگفتمانی و جایگاه آن در تجربه دینی

هسته نظریه خودگفتمانی توسط هوبرت هرمنس و کمپن شکل گرفته است. از نظر هرمنس خودگفتمانی به عنوان یک مفهوم و توانایی روان شناختی-فرهنگی در جریان گفتگو تاثیر به سزایی دارد. ما جایگاه این جریان را درباره ساحت تجربه دینی بررسی کرده ایم. این جریان، عالم درون فرد را در میان تجارب دینی ادیان متفاوت، مانند جامعه ای از موقعیت های نسبتا مستقل، همچون یک منظره خیالی، اما بر اساس عالم خارج در نظر می گیرد و از جایگاهی فراتر و مشرف بر موقعیت های تصور شده به آن ها توجه می کند. با وجود شرایط تاثیرگذار بر گفتگوی ادیان، وجود یک پذیرش بی قیدوشرط در رویکرد کثرت گرایی، زودباوری و مسئله تحمیل در ارتباط با یک تجربه فرض شده دینی، خودگفتمانی در عین در برداشتن و تمرکز بر تجربه من و دیگران، می تواند پذیرش راحت تر و قانع کننده تری از آنچه که تجربه کرده ام و آنچه که می توانست تجربه شود داشته باشد. همچنین با توجه به شرایط غیرمستقیم تاثیرگذار بر چگونگی وقوع تجربه دینی، آن می تواند موقعیت های دینی دقیق، جزئی و واقع بینانه تری را تصور و آن ها را از منظر همه جانبه تر تحلیل کند. در اولین جایگاه، می تواند با تجربه مبهم و پیچیده منتسب به حقیقت دین در فرد، مواجهه واقع بینانه تری داشته باشد. دوم، ارتباط دادن هویت های دینی در موقعیت های متفاوت درون یک فرد است. سوم، تاثیر آن بر شکوفایی ظرفیت معنوی فرد است. خودگفتمانی اولویت های درون یک فرد و دلیل این اولویت یافتن ها، پیش فرض ها و اعتقادات اثبات شده ما را مورد توجه قرار می دهد و با توجه به تاثیرپذیری ما از پیوند های عاطفی و اجتماعی، قضاوت واقع بینانه تری انتظار دارد.