تداوم اندیشه اجتماعی در سبک زندگی طلاب با تاکید بر سکونت تمرکزگرا

روحانیت همواره با مردم مراوده تاریخی داشته است و در ناملایمات زندگی اجتماعی تکیه گاه مردم شمرده می شد. همجوشی و همنشینی علما با مردم نتیجه معرفتی دانشی بود که در حاشیه مبانی معرفتی شکل گرفته بود و زیست اجتماعی مردم و سلوک اجتماعی و معرفتی روحانیت شیعه را سازمان دهی می کرد. به تبع ترویج ادبیات علمی واگرایانه نسبت به این مبانی، یکی از بزرگ ترین مخاطراتی که وجود دارد، واگرایی مرام و سلوک روحانیت از مردم است. یکی از مظاهر جوشش مردم و روحانیت، همنشینی در فضای فیزیکی است که امروزه به دلایلی مثل توسعه شهر واگرا و فعالیت های روزمره روحانیت، مصلحت را در سکونتگاه های متمایز از مردم دانسته اند و محلات و شهرک های مختص به این قشر در نظر گرفته شده است. این جدایی مکانی این تصور را به وجود آورده است که روحانیت خواهان زندگی راحت تری هستند و همراهی با مردم از آنها سلب آرامش می کند و درنتیجه گسست اجتماعی ایجاد می شود. این تحقیق با رویکردی تاریخی و روش توصیفی تحلیلی، زمینه های اجتماعی جدایی گزینی سکونتی روحانیت و پیامدهای آن را بررسی می کند. یافته ها نشان می دهند که تغییر در سبک زندگی جامعه، تغییر نوع معیشت، عافیت طلبی، دور ماندن از آسیب های زندگی شهری مدرن، مشغولیت های متعدد فکری و اجرایی و... موجب اتخاذ مسکن جدا از مردم عادی برای روحانیت شده است؛ چیزی که در سبک مبتنی بر امام امت وجود نداشت و تداوم آن اندیشه باعث هم گرایی و جوششی مبتنی بر دین و اخلاق بین روحانیت و مردم می شد.